wspomnienia
Na początku był odbiornik radiowy AGA z mnóstwem tajemniczych świecących lamp w środku. Później pojawił się gramofon typu deck i pierwsze płyty odtwarzane z prędkością 33 i 1/3 obrotów na minutę. A wraz z nimi trąbka Louisa Armstronga, głos Elvisa Presleya czy dźwięk organów Hammonda. I tak narodziła się miłość Wojciecha Manna do muzyki... W tej pełnej ciepłego humoru i nostalgii książce Wojciech Mann opowiada o swoich przygodach z muzyką i muzykami.
Książka stanowi zapis procesu dojrzewania przedstawicielki pokolenia urodzonego w II RP, wychowanego w cieniu wojny, które w życie dorosłe wchodziło w okresie stalinizmu. Autorka, profesor socjologii Uniwersytetu Warszawskiego, wnikliwie analizuje otaczający świat, pokazując tragizm wyborów, przed którymi stawała ona i jej rówieśnicy.
"W domu niewoli" jest jednym z najwybitniejszych w polskiej i światowej literaturze świadectw stalinowskich zbrodni. Autorka opisuje swoją ciernistą drogę wojenną – od aresztowania w pierwszych miesiącach sowieckiej okupacji polskich kresów, poprzez przesłuchania, tułaczkę po stalinowskich więzieniach, wywózkę do okrytego czarną sławą łagru w Workucie, niełatwą drogę wiodącą przez radzieckie kołchozy aż po amnestię i drogę do Armii gen. Władysława Andersa.
Teksty "Wspomnień i opowiadań" oparto na ostatnich wydaniach za życia Autora.
"Abecadło" to obok "Dzienników" jedna z najciekawszych i najbardziej kontrowersyjnych rzeczy jaka wyszła spod pióra Kisiela .Jest to po prosu zbiór opowiastek, anegdot i historyjek o postaciach, które Kisiel znał osobiście, lub o których miał po prostu coś ciekawego do powiedzenia.
Wspomnienia młodości często bywają złudne, jak wrażenia motyla z czasów, gdy był gąsiennicą, lub wspomnienia suchego patyka z czasów kwitnących gałęzi. Oczywiście moje wspomnienia porównywać by można do cyklu: gąsiennica, poczwarka, motyl. Piszę tylko o ludziach nieżyjących. Z małymi wyjątkami, zwłaszcza gdy chodzi o cudzoziemców. Uprzedzam, że na żadne próby hermeneutyczne i pieniactwa odpowiadać nie będę.
W 1933 roku młoda Amerykanka przyjeżdża do Polski jako żona księcia Pawła Sapiehy. Trafia do egzotycznego świata polskiej arystokracji, w którym nowojorskie wychowanie musi skonfrontować z zastaną tu rzeczywistością. Z tej perspektywy spogląda na stosunki społeczne panujące w II Rzeczpospolitej, poznaje ówczesną elitę, obserwuje nadchodzącą wojnę oraz upadek państwa. Z wrodzonym talentem pisarskim, niepozbawionym ostrza krytyki, odmalowuje fascynujący obraz epoki. Po wybuchu wojny wraca do Stanów Zjednoczonych, gdzie zostaje cenioną postacią życia literackiego.
W swoim życiu pełnym znaczących dokonań Michelle Obama stała się jedną z najbardziej ikonicznych i ujmujących kobiet naszych czasów. Jako Pierwsza Dama Stanów Zjednoczonych – i pierwsza Afroamerykanka na tym stanowisku – pomogła uczynić Biały Dom bardziej otwartym niż kiedykolwiek wcześniej. Została wielką rzeczniczką kobiet, zarówno tych w USA, jak i na całym świecie, gruntownie zmieniając przyzwyczajenia rodzin w zakresie zdrowszego i bardziej aktywnego życia. Towarzyszyła mężowi, gdy prowadził Amerykę poprzez niektóre z najtrudniejszych chwil w historii kraju. A przy tym pokazała nam, jak się poruszać na parkiecie, totalnie wymiatała w Carpool Karaoke i wychowała dwie trzeźwo myślące córki, chociaż media, które nie wybaczają, cały czas patrzyły jej na ręce.
Stanisław Walach w latach 1945 - 1952 kierował Powiatowymi Urzędami Bezpieczeństwa Publicznego w Chrzanowie, Limanowej i Nowym Targu, oraz był naczelnikiem Wydziału III w Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Krakowie, w którym skoncentrowane były sprawy związane z walką z reakcyjnym podziemiem. "Świadectwo tamtym dniom"- tego autora - napisana w 1965 roku i "Był w Polsce czas..."należą do książek traktujących ten problem w sposób rozrachunkowy. Walach nie próbował zwalczać w sposób bezkompromisowy na kartach dzieła band podziemnych. Można zaryzykować stwierdzenie , że usiłował przedstawić zagadnienie w obiektywnym świetle. Opisy poszczególnych spraw, reakcyjnych oddziałów czy ludzi Walach oparł na własnych wspomnieniach, dokumentach archiwalnych, rozmowach przeprowadzonych ze współtowarzyszami walki. Pisząc - jak twierdzi - starał się podawać fakty zgodnie z rzeczywistością, przytaczał wydarzenia w pełnym ich kształcie , jednocześnie zdając sobie sprawę z mogących istnieć niedokładności.
Tematem tych bardzo ciekawych i barwnie napisanych wspomnień są niezwykłe dzieje dwóch włościańskich rodzin z Kielecczyzny - Wachowiczów i Partyków - którzy po przeniesieniu się do Warszawy w 1911 roku odegrali znaczącą rolę w historii stołecznej gastronomii dwudziestolecia międzywojennego.
Kontynuacja losów księżniczki Sułtany, siostrzenicy króla Arabii Saudyjskiej, i jej rodziny po roku 1991, kiedy ukazała się książka `Księżniczka`. Książka jest głosem w obronie praw kobiet w kulturach muzułmańskich.
Cud nad Wisłą. Wspomnienia Fińskiego uczestnika wojny polsko-rosyjskiej w roku 1920.
Kiedy w 1997 roku zmarł Piotr Skrzynecki – animator i konferansjer Piwnicy pod Baranami, artystyczny Kraków próbował się z tym faktem uporać na różne sposoby. Jan Nowicki, przyjaciel Piotra i bywalec krakowskiego kabaretu, postanowił zignorować niebotyczną odległość pomiędzy dwoma światami, jakie zamieszkiwali. Otóż zaczął pisać do Skrzyneckiego listy. Jan Nowicki kontynuuje w tych listach rozmowę z Panem Piotrem, gdyż z racji wieloletniej przyjaźni w przedwojennym stylu, zwykł go w ten kurtuazyjny sposób tytułować.
"Wyjątkowe, nie znajdujące porównania w polskiej literaturze dzieło, które od półwiecza nie straciło na aktualności. Z osobistych utarczek Witolda Gombrowicza z całym światem powstał dziennik, który przekracza wszystkie możliwe granice, wywołuje tematy przemilczane i te, którymi żył i żyje świat. Opus magnum, dzięki któremu Gombrowicz zdobył światowe uznanie."
Cykl pamiętników Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, który porusza m. in. tematyką wpływu totalitaryzmu na kulturę.
Książka opisuje życie prywatne Kisielewskiego, środowisko oraz ustrój komunistyczny z okresu, w którym była pisana. Autor boryka się z problemami materialnymi, w które wpędziła go utrata zajęcia. Próbuje to rozwiązać, publikując swoją twórczość pod pseudonimami. Czytelnik ma okazję śledzić z pierwszej ręki relacje z głośnych wydarzeń tamtych czasów - interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji, zmiany ekipy rządzącej w PRL, katastrofie lotniczej w Beskidach. Kisiel okazuje się także namiętnym kibicem sportowym. W książce Kisiel nie unika ostrych zwrotów i osądów, o których krytycy i jego rodzina piszą, że były zbyt surowe. Być może z tych względów Dzienniki mogły zostać opublikowane w 5 lat po jego śmierci.
Jest to bardzo obszerny zbiór znalezionych po śmierci pisarki dzienników, które do momentu znalezienia były tajemnicą. Pod względem merytorycznym nie może się z "Dziennikami" równać nawet ostatnia powieść "Przygody człowieka myślącego". W pełni wystarczający obraz z życia autorki i czasów oraz realiów w jakich żyła.
Zbiór wspomnień autorki o nieistniejącym już przedwojennym Lwowie.
"Dziennikarstwo to zawód i powołanie, rzemiosło i sztuka, doświadczenie i talent, wiedza i intuicja, satysfakcja i rozczarowanie, pasja i rozum, radość i smutek, czasem (niepotrzebnie) złość. Także nieco szczęścia, ale przede wszystkim sceptycyzm, to znaczy czujność oraz nieufna analiza wszelkich prób ideologicznego - i na siłę - ratowania ludzkości".
Pełne uroku, humoru i delikatnej nostalgii za minionymi latami wspomnienia o ludziach i obyczajach Krakowa, oglądanego z perspektywy warszawianina.
Leon Schiller (1887-1954) - wielki polski inscenizator, reżyser, pedagog, organizator życia teatralnego i znawca historii teatru - pozostawił po sobie liczne eseje, artykuły, rozprawy, przemówienia i wywiady. Rozproszone po różnych czasopismach i wydawnictwach nigdy dotąd nie zostały zebrane w pełnej edycji książkowej.
Zakopiańskie wspomnienia autora z lat młodzieńczych i jego spotkania z wybitnymi twórcami, którzy w tym czasie przebywali w Zakopanym.
Ostatnia część kultowej trylogii Stanisława Grzesiuka. Pisana pod koniec życia autora, świadomego jak niewiele czasu mu zostało. Opowieść, bez której nie sposób zrozumieć barda warszawskiej ulicy. Przewrotny Los chciał zepchnąć go na margines życia, ale on do końca pozostał jego królem. Stanisław Grzesiuk, pisząc tę książkę, wiedział, że umiera i nie ma już czasu. Wszystkie fragmenty, które wskazywano mu do poprawy, usuwał. Miał pomysły na nowe książki… miał umówione kolejne spotkania z czytelnikami…
Autorka - wspaniała dziennikarka, krytyczka sztuki, satyryczka, reżyserka, niespokojny duch życia teatralnego i towarzyskiego - wspomina największych artystów polskiego teatru, filmu i estrady, pisarzy, artystów plastyków. Ludzi, których poznała, z którymi współpracowała i o których pisywała latami w prasie, a potem odwiedzała w Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie. Ta książka to setki anegdot, zabawnych historyjek podanych z życzliwością i uśmiechem o tych, którzy zaszczycili autorkę zaufaniem i przyjaźnią.