Filozofia
- Wszystkie kategorie
- ***** ***
- ALBUMY
- ANTYKWARYCZNE DO 1945 ROKU
- BIOGRAFIE, LISTY i WSPOMNIENIA
- EZOTERYKA I PARANAUKOWE
- GRAFIKA I MALARSTWO
- GRY FABULARNE, RPG
- HISTORIA I ARCHEOLOGIA
- HUMOR, MAKSYMY I AFORYZMY
- JUDAICA
- KINO I TEATR, RADIO I TELEWIZJA
- KOMIKSY
- LITERATURA DZIECIĘCA
- LITERATURA FAKTU
- LITERATURA FANTASTYCZNA
- LITERATURA KRYMINALNA I SENSACYJNA
- LITERATURA MŁODZIEŻOWA
- LITERATURA PIĘKNA
- MAPY
- MARKETING, ZARZĄDZANIE I BIZNES
- MUZYKA
- NAUKA JĘZYKÓW
- NAUKI HUMANISTYCZNE
- NAUKI ŚCISŁE
- OBCOJĘZYCZNE
- POCZTÓWKI, WIDOKÓWKI I ZDJĘCIA
- PODRÓŻE
- POLITYKA
- PORADNIKI
- POWIEŚĆ HISTORYCZNA
- ROMANSE I POWIEŚCI OBYCZAJOWE
- SŁOWNIKI, ENCYKLOPEDIE, LEKSYKONY
- SPORT I SZTUKI WALKI
- SZTUKA
- TECHNIKA
- VARSAVIANA
- WIERZENIA I RELIGIE
- ZABYTKI TECHNIKI
W "Mikrohistoriach" historiografia staje się krytyką kultury rozumianą jako refleksja nad człowiekiem (filozofia), jako opowieść pokazująca kim jest człowiek (antropologia) i jak to jest być człowiekiem (etyka). Książka ta włącza się w "etyczny zwrot", który dosięgnął historię. Przenika ją tak ważne obecnie pytanie o dobro historii": gdzie jest owo dobro? i co nim jest?
Jeden z najoryginalniejszych w XX wieku filozofów niemieckich, Hans Blumenberg (1920–1996),z pewnością nie został jak dotąd należycie doceniony w Polsce. Mimo kilku przekładów pozostaje myślicielem na wskroś elitarnym. Tymczasem jego koncepcje mają istotne znaczenie dla zrozumienia ideowych podstaw epoki nowożytnej, a w konsekwencji – naszej współczesności. Niniejsza stosunkowo wczesna książka (1958) była programowa dla późniejszych badań Blumenberga nad przejściem od średniowiecza do nowożytności, należy też dzisiaj do klasyki studiów nad miejscem metafory w myśleniu prowadzonych od Nietzschego przez Derridę po George’a Steinera.
Jego największym osiągnięciem są tłumaczenia (z łaciny na polski) i komentarze tekstów z filozofii praktycznej Arystotelesa (Ekonomiki, Polityki i Etyki). Jest jednym z głównych polskich filozofów renesansowych i twórców polskiej terminologii filozoficznej. Petrycy komentował Arystotelesa poprzez dodanie obszernych Przydatków, mających postać krótkich uwag lub dłuższych wywodów.
Świadectwo utraty wiary, zwątpienia i upadku, a tym samym skandal religijny, literacki i polityczny. Książka wypełniona profanującymi stwierdzeniami jest też jednocześnie świadectwem mistycznej kontemplacji, wątpiących poszukiwań "innych horyzontów" egzystencji.
Człowiek współczesny jest samotny, skazany tylko na siebie, nie może nikomu zaufać, bywa, że nie ma z kim porozmawiać, nie potrafi już mówić w sposób zrozumiały dla innych, nie potrafi opowiedzieć o sobie, nie potrafi wysłuchać innych, nie ma czasu, nie ma miejsca, nie ma pieniędzy, nie ma nadziei, nie ma Boga... Czy stan ten można zmienić, czy można sobie z tym poradzić?
"Co zostaje z Auschwitz" to trzecia część trylogii Giorgio Agambena, w której centralną rolę odgrywa figura Homo Sacer – człowieka całkowicie odartego z godności, który jest już tylko nagim życiem. Ekstremalną formą Homo Sacer był więzień obozu koncentracyjnego tuż przed swoją ostatnią drogą do komory gazowej („muzułman”). Jak żywy trup, budził już tylko niechęć.
Wybór esejów, przemówień, fragmentów dziennika, notatek – ukazuje oryginalność myślenia Musila jako krytyka literatury i kultury.
Książka zawiera 27 tekstów z lat 1967–1981, a więc z czasu, kiedy Kołakowski objęty był w Polsce zakazem druku. Podzielone na cztery części: Kłopoty z kulturą, Kłopoty z chrześcijaństwem, Kłopoty z socjalizmem i Kłopoty z Polską, wszystkie zmuszają czytelnika do opowiedzenia się za jedną z możliwości, z których każda jest niezadowalająca. Jest to pierwsze krajowe wydanie tej książki. Dotychczas miała ona dwie edycje w londyńskim wydawnictwie Aneks i kilka przedruków w podziemnych polskich oficynach.
Książka podejmuje temat dobrze znany literaturoznawstwu – temat recepcji twórczości danego pisarza – ale w nowym ujęciu metodologicznym. Przenosi akcent z recepcji na dyskursywizowanie, a tym samym wykracza poza ramy literaturoznawstwa w stronę kulturoznawstwa oraz filozofii nauki.
Niniejsza książka to przekrojowa praca z pogranicza filozofii i nauk o wychowaniu. Autorka bada problemy wychowania i emancypacji od XVIII wieku do czasów powojennych. Emancypację rozumie jako zrywanie z nierównością i podporządkowaniem, które prowadzą do cierpienia dzieci, zniewolenia kobiet i wyzysku klasowego. Przywołuje teorie filozofów od Rousseau do Deweya, pokazując aktualność niektórych z ich postulatów, a inne poddając krytyce.
Etyka wielka podejmuje zagadnienia powtarzające się w greckiej refleksji nad ludzkim działaniem i życiem, a dziś wracające także w dyskursie popularnym oraz psychologicznym: czym jest szczęście, przyjaźń, umiar, nadmiar, niedostatek, rozróżnianie dobra i zła. Filozof zastanawia się, jak kierować namiętnościami i pragnieniami, rozważa poszczególne dobra i cnoty. Z ujmującą prostotą pisze o panowaniu nad sobą - odwiecznym ludzkim kłopocie - ale też o życzliwości dla siebie samego, przyjaźni z samym sobą. I jak się wydaje, to właśnie Arystoteles powołał do życia słowo ehtikos.
„Większość z nas ma nieudane życie: marnujemy dzień za dniem, żyjemy w lęku, w cieniu niespełnionych marzeń, płonnych nadziei i utajonych pragnień, ale robimy to w sposób niekonsekwentny, chaotyczny, niesystematyczny. Nie umiemy nawet porządnie zmarnować sobie życia! Oto wskazówki, jak to zrobić naprawdę dobrze. Skoro już musimy mieć nieudane życie, zróbmy to dobrze."
„To, co nazywa się filozofią egzystencji, jest wprawdzie tylko pewną postacią jednej, prastarej filozofii. Ale fakt, że właśnie «egzystencja» stała się teraz terminem wyróżniającym, nie jest przypadkowy. Termin ten uwydatnił zadanie filozofii, przez długi czas prawie zapomniane: dojrzeć źródła rzeczywistości i ująć ją w sposób, w jaki myśląc obcuję z samym sobą — w wewnętrznym działaniu. Filozofowanie chciałoby wyzwolić się z powierzchownej wiedzy o czymś, z obiegowych zwrotów, z konwencji, z grania ról, z tego wszystkiego, co rzuca się w oczy, i powrócić do rzeczywistości. Egzystencja jest jednym ze słów oznaczających rzeczywistość — z akcentem nadanym mu przez Kierkegaarda: wszystko, co naprawdę rzeczywiste, jest dla mnie tylko dzięki temu, że ja jestem sobą. Nie istniejemy po prostu — nasze istnienie jest nam powierzone jako miejsce urzeczywistniania i ucieleśniania naszego źródła."
Jedna z najważniejszych dwudziestowiecznych prac z dziedziny epistemologii. Jest źródłowym dokumentem z historii myśli współczesnej, pozwalającym osadzić w intelektualnych rygorach pojęcie przeszkody epistemologicznej, rozwinięte później przez Thomasa Kuhna, Georges’a Canguilhema, a zwłaszcza przez Michela Foucault, który wprowadził je do humanistyki. Pozycja trudno dostępna na rynku.
Steiner stara się wyartykułować naszą obecną sytuację, badając relacje między tworzeniem i odkrywaniem, zachodzące w literaturze i nauce, w muzyce i matematyce. Wyjaśnia, jak radykalnie zmieniają się za sprawą elektronicznych mediów nasze sposoby komunikowania się i ustanawiania znaczeń. Problemy stawiane przez autora są palącymi kwestiami współczesności, a za jego argumentacją - jak zawsze - stoi imponująca erudycja.
Heurystyka filozoficzna jest pracą koncepcyjną, prezentującą szkic programu uprawiania filozofii za pośrednictwem refleksji metafilozoficznej, zmierzającej do bardzo wszechstronnego i systematycznego rozeznania zarówno w wielorakich możliwościach argumentacyjnych związanych z danym zagadnieniem, przeszkodach i pułapkach natury pojęciowej lub językowej, jak też w pozateoretycznych uwarunkowaniach mających wpływ na kształt dyskursu.
Książka ta może pomóc polskiemu czytelnikowi zrozumieć, w jaki sposób konfucjanizm koreański – specyficzny i niezwykle skomplikowany, również w skali światowej – uformował koreańskie normy etyczne i stał się ważnym kulturowym czynnikiem kształtującym współczesną świadomość Koreańczyków.
Praca ta nie podejmuje pierwszoplanowo założonych zagadnień związanych z dominacją techniki w naszej epoce. Usiłuje raczej naświetlić warunki przejścia od przedstawienia w myśleniu i mówieniu do nie przedstawiania.
Stanisław Witkiewicz na przełomie XIX i XX wieku był jednym z najbardziej znanych i cenionych autorytetów. Nie wahał się wypowiadać na tematy z pozoru odległe - dotyczące sztuki, artystów, polskiego społeczeństwa, instytucji kościoła katolickiego, niepodległości. Kiedy dziś - po ponad stu latach czytamy jego teksty - ze zdumieniem odkrywamy jak bardzo są aktualne. Nadal trudno nam zdefiniować pojęcie sztuki, oddzielić artystów wybitnych od wylansowanych, odnaleźć miejsce dla siebie i naszych narodowych wartości wśród nasilających się na całym świecie przejawów ojkofobii i ksenofobii.
Dzieła Voltaire’a cechuje krytycyzm, odrzucenie autorytetów oraz tolerancja dla różnorodnych postaw, libertynizm, racjonalizm, odrzucenie instytucji Kościoła. W dogmatyzmie religijnym dostrzegł przyczyny nietolerancji, braku wolności, prześladowań i niesprawiedliwości. Voltaire uważał, że należy pozbyć się przesądów religii objawionej i przyjąć religię rozumową, której wymaga moralność (Gdyby Boga nie było, należałoby Go wymyślić). Jednak najlepsze możliwości realizacji swoich wizji widział w warunkach skrajnie antydemokratycznego absolutyzmu, w którym wykształcony i mądry władca wymuszał na poddanych wprowadzenie nowych, lepszych zasad.
John Locke sformułował podstawy teoretycznie nowożytnego państwa liberalnego, a jego wizja polityki zakładała ochronę wolności jednostki i prawo obywateli do sprzeciwu wobec nadużyć władzy. Także współcześnie wielu przedstawicieli filozofii politycznej pozostaje pod większym lub mniejszym jego wpływem.
Lost: Zagubieni odwołuje się do naszych najgłębszych lęków: obawy przed utratą kontaktu z tym wszystkim, co znamy i kochamy; strachu przed pozostaniem na nieznanym terytorium. Odkrywa również mroczne strony ludzkiej natury. Ten strach ma charakter filozoficzny - zmusza nas do zastanowienia się nad odpowiedzią na kluczowe pytania dotyczące nas samych i otaczającego nas świata.
Jak można by określić duchowość człowieka postnowoczesnego? Czy Bóg jest trendy? Anna Sobolewska, krytyk i badaczka literatury, stwierdza, że symptomatyczne dla naszych czasów są indywidualne i pozawyznaniowe poszukiwania religijne. Autorka Mistyki dnia powszedniego wskazuje m.in. na zafascynowanie ludzi Zachodu duchowością Wschodu. Podróż do Indii niejednokrotnie traktuje się jako pielgrzymkę, "wyprawę w głąb siebie". Przybysze z Zachodu, z innej cywilizacji i innego świata, zaczynają stosować praktyki zalecane przez mistrzów-joginów. Sobolewska jednak nie opisuje tego fenomenu jedynie z perspektywy badacza kultury. Dzieli się własnym doświadczeniem "podróży nieturystycznej" do Indii. Autorka oddaje klimat uroczystości związanych z rytuałami inicjacyjnymi. Relacjonuje spotkania z okolicznymi guru i ich współwyznawcami.
W tym ważnym, lapidarnym i błyskotliwym eseju Bernarda Williamsa znajdzie czytelnik próbę zmierzenia się z różnymi perspektywami filozofii moralnej wraz z propozycją alternatywnej, bardziej ścisłej systematyzacji. Williams wyjaśnia, analizuje i różnicuje najważniejsze systemy filozofii moralności - od czystego immoralizmu przez subiektywizm moralny po próbę stworzenia systemu moralności względnej - badając każdy z nich pod względem spójności.