Pamiętam, że było gorąco
12,00 zł
Scenarzysta, reżyser i wieloletni kierownik zespołów filmowych wspomina barwne epizody z planu filmowego, kreśli sylwetki przyjaciół, nie stroni od smacznych ploteczek. Jak powszechnie wiadomo, Tadeusz Konwicki zna wszystkich, których warto znać, więc i czytelnicy tej książki mają niepowtarzalną szansę zapoznania się z najlepszym towarzystwem…
1 w magazynie
| Autor dzieła | Tadeusz Konwicki, Katarzyna Bielas, Jacek Szczerba |
| Wydawnictwo | Znak |
| Seria | |
| Rok wydania | 2001 |
| Wymiary | 205 x 140 mm |
| Ilość stron | 253 |
| Numer ISBN | 83-240-0095-X |
| Typ okładki | Miękka |
| Stan obwoluty | - |
| Stan ogólny książki | Bardzo dobra |
| Uwagi techniczne |
Z Tadeuszem Konwickim rozmawiają Katarzyna Bielas i Jacek Szczerba
Tadeusz Konwicki po raz kolejny udowadnia, że jest królem gawędziarzy. Jego rozmówcy, dziennikarze zajmujący się w „Gazecie Wyborczej” filmem, są doskonałymi partnerami tej rozmowy-rzeki, albowiem głównym jej tematem są związki Konwickiego z kinem. Scenarzysta, reżyser i wieloletni kierownik zespołów filmowych wspomina barwne epizody z planu filmowego, kreśli sylwetki przyjaciół, nie stroni od smacznych ploteczek. Jak powszechnie wiadomo, Tadeusz Konwicki zna wszystkich, których warto znać, więc i czytelnicy tej książki mają niepowtarzalną szansę zapoznania się z najlepszym towarzystwem – prywatnie. Stolik w „Czytelniku” zostaje zdemitologizowany, kulisy produkcji filmowej za Peerelu odsłonięte, legenda Konwickiego-opozycjonisty zweryfikowana przez samego jej bohatera. Swada, cięty dowcip i autoironia czynią z tej opowieści zarówno kreślony z przymrużeniem oka autoportret, jak i przenikliwy dokument ukazujący absurdalny czas PRL-u w sposób ciepły i pozbawiony martyrologicznej rzewności.
Podobne produkty
Niniejsza książka ukazuje postać Beethovena w otoczce jego czasów i śledzi proces krystalizacji jego geniuszu. Jest próbą jak najszczerszej syntezy tego, co wiemy o życiu Beethovena do dziś. Jest to zatem książka o człowieku, który komponował muzykę. Przeznaczona jest dla Czytelnika, który lubi i podziwia tę muzykę, ale nie ma do niej żadnego zawodowego stosunku ani nie zna się w ogóle na jej technice. Książka została napisana z nadzieją, że pomoże rzucić światło na artystę jako człowieka.
Starannie wyselekcjonowane, napisane niezwykle klarownym językiem teksty obejmują: esej o Mozarcie, mowę noblowską z 1976 roku, rozważania na temat Chicago - ukochanego miasta Bellowa, wspomnienia o zmarłych przyjaciołach (Johnie Cheeverze, Allanie Bloomie...) oraz omówienie stanu współczesnej powieści. Bellow powołuje się na Tołstoja, Dostojewskiego, Flauberta, Prousta, Conrada i innych mistrzów prozy, którzy potwierdzają świadectwo jego własnego życia, jego przekonanie, że powieść jako dzieło sztuki może przynieść wiele dobrego społeczeństwu wyjałowionemu przez cywilizację.
Tematem tych bardzo ciekawych i barwnie napisanych wspomnień są niezwykłe dzieje dwóch włościańskich rodzin z Kielecczyzny - Wachowiczów i Partyków - którzy po przeniesieniu się do Warszawy w 1911 roku odegrali znaczącą rolę w historii stołecznej gastronomii dwudziestolecia międzywojennego.
Książka jest zapisem rozmów z Agnieszką Osiecką. Autorka opowiada o domu rodzinnym i dzieciństwie, o rodzicach: neurotycznej, despotycznej matce i wspaniałym ojcu, Wiktorze Osieckim, sławnym pianiście, który był dla niej wzorem człowieka i artysty i któremu przez całe życie pragnęła dorównać. Wydanie I.