Krystyna córka Lavransa (tomy 1-3)
75,00 zł
Słynna wspaniała trylogia norweskiej noblistki. Trzy tomy powieści to trzy etapy życia Krystyny – „Wianek„, „Małżeństwo„, „Krzyż„. Zwykłe życie, lecz tak wspaniale zajmujące – piękne, radosne dzieciństwo, miłość, narodziny dzieci, śmierci bliskich, tęsknota, powodzenie i upadki, trudne wybory i odwaga w kształtowaniu własnego życia.
Brak w magazynie
Autor dzieła | Sigrid Undset |
Wydawnictwo | Książka i Wiedza |
Seria | |
Rok wydania | 1988 |
Wymiary | 210 x 150 |
Ilość stron | 1075 |
Numer ISBN | 8305112969 |
Typ okładki | Twarda |
Stan obwoluty | - |
Stan ogólny książki | Bardzo dobra |
Uwagi techniczne | Komplet w stanie BDB |
SŁYNNA TRYLOGIA NORWESKIEJ NOBLISTKI
Opowieść zaczyna się w 1306 roku, a kończy w 1349 i zawiera historię życia Krystyny, córki Lavransa. Ojciec Krystyny był szanowanym i bogatym norweskim szlachcicem, osiadłym na dworze Jorund w północnej Norwegii. Trzy tomy powieści to trzy etapy życia Krystyny – „Wianek„, „Małżeństwo„, „Krzyż„. Zwykłe życie, lecz tak wspaniale zajmujące – piękne, radosne dzieciństwo, miłość, narodziny dzieci, śmierci bliskich, tęsknota, powodzenie i upadki, trudne wybory i odwaga w kształtowaniu własnego życia.
Treść konfliktu w powieści jest naznaczona współczesnością pisarki, Sigrid Undset sama wskazywała, że konflikty w jej powieściach historycznych są oparte o doświadczenia współczesnych jej ludzi. W wywiadzie dla czasopisma Urd z 1909 roku powiedziała:
„Średniowieczny styl nie jest zastygłą skorupą martwego życia umysłowego. W islandzkich sagach, duńskich pieśniach rycerskich, w niemieckim minnesangu, ludzkie uczucia i myśli, uniwersalne dla wszystkich czasów, znalazły stałą i zwartą formę oraz wyraz artystyczny. Oczywistym jest, że nie należy próbować na nowo pisać sag albo pieśni rycerskich, albo minnesangów. Ale jeśli zdejmie się tą warstwę wyobrażeń i myśli, która pochodzi z naszych czasów, wejdzie się w świat średniowiecza i zobaczy życie z perspektywy tamtych czasów – i że jest ono takie samo jak to współczesne. I jeśli spróbuje się zwięźle przekazać to, co się widziało, forma nieubłaganie staje się podobna. A pisze się jak o własnych, współczesnych czasach. Powieści można pisać tylko ze swojej współczesności”.