LITERATURA PIĘKNA
- Wszystkie kategorie
- ***** ***
- ALBUMY
- ANTYKWARYCZNE DO 1945 ROKU
- BIOGRAFIE, LISTY i WSPOMNIENIA
- EZOTERYKA I PARANAUKOWE
- GRAFIKA I MALARSTWO
- GRY FABULARNE, RPG
- HISTORIA I ARCHEOLOGIA
- HUMOR, MAKSYMY I AFORYZMY
- JUDAICA
- KINO I TEATR, RADIO I TELEWIZJA
- KOMIKSY
- LITERATURA DZIECIĘCA
- LITERATURA FAKTU
- LITERATURA FANTASTYCZNA
- LITERATURA KRYMINALNA I SENSACYJNA
- LITERATURA MŁODZIEŻOWA
- LITERATURA PIĘKNA
- MAPY
- MARKETING, ZARZĄDZANIE I BIZNES
- MUZYKA
- NAUKA JĘZYKÓW
- NAUKI HUMANISTYCZNE
- NAUKI ŚCISŁE
- OBCOJĘZYCZNE
- POCZTÓWKI, WIDOKÓWKI I ZDJĘCIA
- PODRÓŻE
- POLITYKA
- PORADNIKI
- POWIEŚĆ HISTORYCZNA
- ROMANSE I POWIEŚCI OBYCZAJOWE
- SŁOWNIKI, ENCYKLOPEDIE, LEKSYKONY
- SPORT I SZTUKI WALKI
- SZTUKA
- TECHNIKA
- VARSAVIANA
- WIERZENIA I RELIGIE
- ZABYTKI TECHNIKI
Późne, dojrzałe dzieło wielkiego pisarza stanowi kwintesencję jego poglądów na sztukę i życie. Dowodem na uniwersalność i doniosłość przesłania powieści jest uhonorowanie jej międzynarodową nagrodą Prix Formentor, najwyższym europejskim wyróżnieniem po Literackiej Nagrodzie Nobla.
"Kraina intymności" to opowieść o problemach trojga ludzi (małżeństwa Zagrabieckich i ich przyjaciela, Mikołaja Stuły), o potrzebie posiadania kogoś bliskiego, a zarazem o barierach utrudniających porozumienie nawet bardzo kochających się ludzi. Akcja opowiadania rozgrywa się w wesołym miasteczku, bohaterowie są jakby wtopieni w tłum, który stanowi tło podkreślające wyłączność i niejednoznaczność ich przeżyć psychicznych.
Król Edyp Sofoklesa (V wiek p.n.e.), jeden z największych dramatów wszech czasów, przez Arystotelesa uznany za „najpiękniejszą tragedię”, mimo dwóch i pół tysiąca lat, jakie upłynęły od jego powstania, wciąż jest utworem żywym i fascynującym, stale powracającym na scenę. Na polski przekładano go dotąd co najmniej dwanaście razy. Większość tłumaczeń powstała w wieku XIX i w pierwszej połowie XX i wyszła spod pióra filologów klasycznych, dbających przede wszystkim o wierność wobec greckiego oryginału, kosztem prostoty wyrazu i komunikatywności. Sofokles pisał jednak dla szerokiej rzeszy odbiorców i brzmiał dla swoich współczesnych jasno i naturalnie. Był rozumiany powszechnie i bez trudu.
Zabójstwo w Sarajewie i jego znane następstwa, nieszczęśliwa "nieczysta" miłość, tajemnicza śmierć młodej Cyganki w garnizonowym miasteczku - to trzy motywy Króla Obojga Sycylii, nowej książki Andrzeja Kuśniewicza, autora powieści: Korupcja (1961), Eroica (1963), W drodze do Koryntu (1964). Obrazy i wydarzenia osnute wokół tych motywów składają się na malownicza panoramę ginącego w chwili wybuchu pierwszej wojny światowej życia i obyczaju monarchii austro-węgierskiej. Wyrafinowana, nieco przewrotna wyobraźnia i stylistyka Kuśniewicza czyni z tej powieści, obywającej się bez tradycyjnie pojętej "fabuły", znakomite studium świata secesji, stylu artystycznego i stylu życia, zamykającego minioną epokę.
Tytułowymi bohaterami są dwaj przyrodni bracia, synowie księcia Władysława Hermana - Zbigniew i Bolesław. Autor ukazał ich rywalizację na tle panoramy dziejów Polski przełomu XI i XII wieku. Zbigniew, najstarszy syn Władysława, był owocem nieformalengo związku z kobietą niskiego stanu. Kiedy Władysław po wygnaniu brata Bolesława Szczodrego nieoczekiwanie zostaje władcą państwa, jest zmuszony odprawić swoją konkubinę, a potomka uznanego za "nieprawego" odesłać do klasztoru, gdzie miał spędzić resztę życia. Zbigniew nie chce się pogodzić ze swym losem i korzystając z niechęci panów polskich do wojewody Sieciecha staje na czele rebelii przeciwko niemu, ale tym samym przeciwko własnemu ojcu.
Tekst tego dramatu został zaczerpnięty z "Biuletynu Kroniki Codziennej" i "Tageschronik" pisanych w łódzkim getcie od stycznia 1941 do lipca 1944 roku. Jest to kompozycja wybranych zdań i akapitów z pominięciem rozwlekłości i niezręczności stylistycznych, zbędnych dziś przymiotników, wyjaśnień i komentarzy, ale bez dopisywania czegokolwiek z wyjątkiem epilogu.
Umiejscowiona latem 1939 roku na Litwie, która "była wtedy wielkim zachodzącym słońcem", historia pary maturzystów i ich pierwszego wielkiego uczucia jest czymś znacznie więcej niż tylko wzruszającym melodramatem. Nostalgiczna, choć niepozbawiona pikanterii i humoru, powieść stanowi powrót wielkiego pisarza do krainy jego młodości i jest zarazem społeczno-obyczajowym portretem końca pewnej epoki. "Kronika", spopularyzowana przez film Andrzeja Wajdy, jest jednak znacznie bogatsza w niuanse psychologiczne, a jej lektura sprawia ogromną przyjemność.
Autor w środku Nowego Jorku wskrzesza nasycony metafizyką świat tańczących chasydów, diabłów, aniołów oraz zwykłych, prostych ludzi, których senną i szarą egzystencję zakłócają czasem zupełnie nieprawdopodobne wydarzenia.
Wznowienie najwybitniejszego utworu powieściowego hrabiego Aleksego Konstantynowicza Tołstoja (1817-1875) związanego fabularnie z dziejami panowania Iwana Groźnego. Autor, szkicując interesującą panoramę szesnastowiecznej obyczajowości rosyjskiej, porusza uniwersalną problematykę władzy i moralności. Powieść nawiązująca swoją stylistyką do poetyki ludowego moralitetu jest zarazem nasycona realizmem historycznym najwyższej próby. "Książę Srebrny" pozwala czytelnikowi wniknąć w atmosferę czasów, kiedy kształtowało się polityczne oblicze nowożytnego państwa rosyjskiego z jego swoistą filozofią cara-samodzierżcy.
Księga tysiąca i jedenj nocy to zbiór około 300 baśni, podań, legend, anegdot i opowieści zamkniętych w kompozycyjną ramę legendy o sułtanie Szachrijarze i jego żonie Szeherezadzie, z głównym wątkiem narracyjnym Szeherezady. Pochodzą z IX–X w. i są zaliczane do arcydzieł literatury światowej.
Axel Munthe jest lekarzem - genialnym lekarzem. Jest znawcą nie tylko anatomii ludzkiego ciała; ma także unikalny dar przenikania do najgłębszych tajników duszy człowieka. Natura obdarzyła go nieprawdopodobną intuicją, błyskotliwą inteligencją i niewiarygodnym szczęściem. Jest dyplomowanym lekarzem, uczniem samego Charcota, ale ma też w sobie coś z fascynującego maga - cudotwórcy.
"...ta książka będzie taka, jak dawne zielniki, które prostymi przykładami pragnęły odpowiedzieć na pytanie, co trzeba robić, gdy kogoś boli serce albo gdy Bóg go opuścił" (Autor)
„Dziwna sprawa ta młodość” - pisze autor w przedmowie do wznowionego wydania swojej książki. I chyba każdy z nas, kto przeżywa młodość, lub już ją przeżył, powie, że jest to okres dziwny. Kim właściwie wtedy człowiek jest? Ani dzieckiem, ani dorosłym. To okres pogranicza, zmiany, nowości. To okres owiany tajemnicą i strachem przed nadchodzącą przyszłością. Ale także czas buntu, zabawy, poszukiwania sensu, celu i drogi w życiu. Takie problemy i rozterki, ale także radości i wzloty przeżywa główny bohater powieści Jarosława Iwaszkiewicza, Antoni. Kończy szkołę i przyjeżdża na wakacje do rodziny, na wieś. Napawa go to lękiem, czuje się samotny wśród krewnych, których widzi pierwszy raz w życiu. Jednak powoli ulega urokowi wiejskiej sielanki. Wśród zabaw z kuzynami, trwających od rana do wieczora, długich rozmów i spacerów, Antoni szuka sensu swojego istnienia. Trapią go problemy egzystencjalne.
Trwa wojna. Do miasteczka górniczego dochodzi front. Okupanci dzięki lokalnemu informatorowi szybko przejmują w nim władzę. Najeźdźcy, którym zależało przede wszystkim na pokładach węgla, boją się, że na znak protestu mieszkańcy zaczną się buntować i odmawiać pracy w kopalni. Dlatego dotychczasowy burmistrz, Orden zachowuje swoje stanowisko, jednak faktycznie kierowany jest przez głównego dowódcę grupy okupantów – Lansera. Ten plan, mający na celu zachowanie spokoju wśród społeczeństwa, z biegiem czasu okazuje się jednak niewystarczający. Miejscowi mimo wszystko stawiają opór wrogowi, sabotują pracę, wszczynają bunt.
Trudno wyobrazić sobie utwór lepiej wyrażający ducha Oświecenia niż powiastka filozoficzna, pod przykrywką powieści przemycająca nauki, przestrogi i karkołomne tezy. Trudno też wyobrazić sobie lepszą powiastkę filozoficzną niż "Kubuś Fatalista", której bohater konsekwentnie powtarza, że "wszystko jest zapisane na górze". Jednak nie traktujmy tych wypowiedzi zbyt dosłownie; z Kubusia spryciarz i filut nie lada, a jego przedsiębiorczość, zwłaszcza w kwestiach miłosnych, nie ma nic wspólnego z fatalizmem. Ale i chlebodawcę ma Kubuś nietypowego; jego pan i towarzysz podróży dzielnie - choć nie całkiem dobrowolnie - uczestniczy we wszystkich przygodach, nie umiejąc zrezygnować z niekończących się dysput i krotochwili...
Dramaty Eugène Ionesco, który będąc autorem awangardy Teatru Absurdu lat pięćdziesiątych protestował przeciw wszelkim schematom i kompromisom tego czasu, zaliczane są do kanonu dramaturgii współczesnej. Są to sztuki o buncie przeciw stereotypom myślenia i zachowań, które demaskują natrętność banału i zagrożenia, jakie niesie powszechny kompromis.
Rafał Radwan to przystojny student medycyny. Wygadany, pewny siebie, z odwagą i animuszem patrzy w przyszłość. Nie przywiązuje się do miejsc i ludzi, słabszymi od siebie gardzi, kobiety ma za nic. Łaknie przygody i wyzwań. Postanawia rzucić uczelnię i nie oglądając się za siebie, wyjechać za granicę. Przed nim świat i życie! Gdy po latach podróżowania wraca do Polski, jego głowę rozpala nowe pragnienie - zdobyć kobietę, którą kiedyś zniszczył.
Powstałe w latach II wojny światowej "Kwiaty polskie" to nawiązująca do tradycji poematu dygresyjnego barwna opowieść poetycka, w której epicką materię wplecione zostały akcenty lirycznej tęsknoty poety - tułacza do kraju, rzewne wspomnienie dzieciństwa i gorzkie obrachunki z rzeczywistością.
Powieść jednej z najwybitniejszych pisarek angielskich (1882-1941), której dzieła należą do dorobku literatury klasycznej. Fabułę stanowią losy londyńskiej rodziny Pargiterów w okresie od 1880 r. do czasów po pierwszej wojnie światowej. Tłumaczyła: Małgorzata Szercha. Wydanie I.
Troje młodych ludzi - Rosomak, Pantera i Żuraw - spędza lato w leśnej głuszy. Zamieszkują w drewnianej chacie nad jeziorem. Gospodarują, uprawiają ogród, chodzą na wędrówki i pomagając zwierzętom. Żyją zgodnie z rytmem natury i jej prawami. Rodziewiczówna snuje opowieść niespiesznie, niekiedy dość napuszonym stylem, jednak szybko okazuje się, że jej przesłanie jest na wskroś nowoczesne. Widać w nim dogłębną znajomość lasu, zwierząt, tradycji wiejskich i puszczańskich. Sama Rodziewiczówna spędzała tak letnie miesiące, tylko, że jej towarzyszyły dwie inne kobiety. Tego nie odważyła się powiedzieć wprost w swojej książce.
Autor, okrzyknięty przez prasę „rosyjskim Umberto Eco”, cieszący się autorytetem filolog, specjalista w zakresie literatury staroruskiej, napisał powieść, której akcja toczy się wprawdzie w XV wieku w Rosji, jednak jest odbierana w sposób jak najbardziej aktualny. Powieść, umiejętnie łącząca pieczołowicie odwzorowane realia epoki z elementami mistycznymi, by nie powiedzieć magicznymi, pokazuje zamknięty w czterech księgach cykl przemiany bohatera...
Autor porusza w dziele kluczowe aspekty niemieckiej literatury powojennej, rozważając problemy winy i przymusu za czasów narodowego socjalizmu. Formalnie powieść dzieli się na dwie płaszczyzny czasowe. Pierwszą z nich stanowi teraźniejszość narratora - autora, przebywającego w zakładzie dla trudnej młodzieży, drugą zaś tworzy jego wypracowanie, przenoszące czytelnika w czasy nazistowskich Niemiec.
Piętnastolatek nawiązuje romans ze starszą od siebie kobietą, konduktorką tramwajową - Hanną. Chłopak zaczyna bywać w jej domu i częścią ich miłosnego rytuału staje się wspólne czytanie książek - on zostaje jej lektorem, ona dzięki niemu mniej dotkliwie znosi samotność. Niespodziewanie rozstają się na kilka lat, by ponownie spotkać się na sali sądowej. W trakcie procesu poznajemy mroczną przeszłość Hanny.