Krystyna córka Lavransa (komplet 3-tomowy)
75,00 zł
„Średniowieczny styl nie jest zastygłą skorupą martwego życia umysłowego. W islandzkich sagach, duńskich pieśniach rycerskich, w niemieckim minnesangu, ludzkie uczucia i myśli, uniwersalne dla wszystkich czasów, znalazły stałą i zwartą formę oraz wyraz artystyczny.” (Sigrid Undset)
Brak w magazynie
Autor dzieła | Sigrid Undset |
Wydawnictwo | Instytut Wydawniczy PAX |
Seria | |
Rok wydania | 1956 |
Wymiary | 210 x 145 |
Ilość stron | 1102 |
Numer ISBN | |
Typ okładki | Miękka |
Stan obwoluty | - |
Stan ogólny książki | Dobra |
Uwagi techniczne | Komplet w stanie DB (lekkie otarcia i przygięcia okładek, na każdej okładce wpisany numer, na grzbietach małe naklejki z numerami, na bokach zakurzenia) |
SŁYNNA TRYLOGIA NORWESKIEJ NOBLISTKI
Opowieść zaczyna się w 1306 roku, a kończy w 1349 i zawiera historię życia Krystyny, córki Lavransa. Ojciec Krystyny był szanowanym i bogatym norweskim szlachcicem, osiadłym na dworze Jorund w północnej Norwegii. Trzy tomy powieści to trzy etapy życia Krystyny – „Wianek„, „Małżeństwo„, „Krzyż„. Zwykłe życie, lecz tak wspaniale zajmujące – piękne, radosne dzieciństwo, miłość, narodziny dzieci, śmierci bliskich, tęsknota, powodzenie i upadki, trudne wybory i odwaga w kształtowaniu własnego życia.
Treść konfliktu w powieści jest naznaczona współczesnością pisarki, Sigrid Undset sama wskazywała, że konflikty w jej powieściach historycznych są oparte o doświadczenia współczesnych jej ludzi. W wywiadzie dla czasopisma Urd z 1909 roku powiedziała:
„Średniowieczny styl nie jest zastygłą skorupą martwego życia umysłowego. W islandzkich sagach, duńskich pieśniach rycerskich, w niemieckim minnesangu, ludzkie uczucia i myśli, uniwersalne dla wszystkich czasów, znalazły stałą i zwartą formę oraz wyraz artystyczny. Oczywistym jest, że nie należy próbować na nowo pisać sag albo pieśni rycerskich, albo minnesangów. Ale jeśli zdejmie się tą warstwę wyobrażeń i myśli, która pochodzi z naszych czasów, wejdzie się w świat średniowiecza i zobaczy życie z perspektywy tamtych czasów – i że jest ono takie samo jak to współczesne. I jeśli spróbuje się zwięźle przekazać to, co się widziało, forma nieubłaganie staje się podobna. A pisze się jak o własnych, współczesnych czasach. Powieści można pisać tylko ze swojej współczesności”.