Warszawa
Ten niezwykły reportaż przywołuje kolejne dni walki o wolność: radość towarzyszącą wybuchowi powstania, przytłumioną trudnościami codziennej egzystencji, heroiczną walkę powstańców na barykadach, sanitariuszek w szpitalach polowych i na gruzach zburzonego miasta. To także obraz codziennego życia wypełnionego tęsknotą za normalnością, której namiastkę mieszkańcy Warszawy mogli odnaleźć w nielicznych, ale nadal funkcjonujących kawiarniach, teatrzykach, przy muzyce płynącej z radia czy podczas lektury codziennej prasy. W obliczu wszechobecnej śmierci czytelnik dostrzeże również radość zaślubin i przyjacielskich spotkań – radość z kolejnego dnia życia.
"Obraz stolicy wyłaniający się z książki Milewskiego naprawdę przerażą. Mamy tu konkretne, najbardziej spektakularne przestępstwa, opisywane w prasie - to morderstwa, napady, włamania, oszustwa... Szczególnie wstrząsające wrażenie robią opisy działalności tzw. fabrykantek aniołków..."
Alarm dla Warszawy - obrona cywilna stolicy we wrześniu 1939 roku. "...Zmieniły się warunki mieszkaniowe. Wyższe piętra domów stały się niebezpieczne i cała niemal ludność opuściła je, przenosząc się na niższe piętra; do mieszkań opuszczonych, do schronów, czyli poprostu mówiąc do niewiele dla celów mieszkalnych przystosowanych piwnic..."
Akcja toczy się w Warszawie. Główny bohater Rafał Garda, lat około 30. Niedoszły prawnik. Bywalec modnych klubów. W gruncie rzeczy zakompleksiony, raczej snob. Mieszka u ciotki Luizy, byłej dziennikarki na emeryturze, rozczarowanej do swej profesji reporterki, po ideologicznych i uczuciowych przejściach. Rafała, jeszcze jako studenta prawa, wciąga w swoją orbitę nacjonalistyczny polityk. z czasem chłopak odchodzi rozczarowany od tej partii, ale jako człowiek o zdeklarowanych poglądach zostaje zaangażowany do spec grupy Baciary przygotowującej na posiedzenie sejmu listę agentów.
Od czasów średniowiecza gromadzono i przechowywano na Zamku warszawskim rozmaite drogocenne sprzęty, kosztowności i dzieła sztuki. Rejestr ten pokazuje jak bogaty i różnorodny był skarbiec książąt mazowieckich, gdzie znajdowało się zapewne niejedno wybitne dzieło mazowieckiej sztuki złotniczej...
Unikalna monografia historyczna Ursusa od czasów najdawniejszych, poprzez losy wsi Czechowice, Gołąbki, Skorosze i Szamoty, potem utworzenie miejscowości Ursus, jego trudną sytuację po strajku w czerwcu 1976 r. aż po usamodzielnienie się samorządu Ursusa najpierw jako gminy, wreszcie jako dzielnicy miasta stołecznego Warszawy. Tekst uzupełniają liczne zdjęcia.
Rzeczywistość stalinowskiej Polski, obrazy z odbudowywanej Warszawy i sceny z życia środowisk artystycznych tamtych lat - nie było w literaturze polskiej dokumentu, który tak barwnie i bezkompromisowo opisywałby tamte lata. Ciekawym komentarzem do "surowego" tekstu Tyrmanda jest szkic biograficzny pióra Henryka Dasko przybliżający postać i legendę autora Złego - świetnego pisarza i niezwykłego człowieka.
W dniach 12–25 VIII 2010 r. w stołecznej Galerii Plenerowej została zaprezentowana wystawa „I Warszawa nie zawiodła”. W ten sposób organizatorzy - Narodowe Centrum Kultury, Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych, Archiwum Państwowe m.st. Warszawy i Stołeczna Estrada – zapragnęli włączyć się w obchody 90. rocznicy bitwy warszawskiej. Obecnie ekspozycja, przygotowana przez byłego dyrektora Muzeum Niepodległości Andrzeja Stawarza, jest rozpowszechniana w formie eleganckiego katalogu.
W tej wędrówce po miejscach znanych i nieznanych - od Wilanowa po kurpiowskie chaty - wspaniałym zdjęciom Agnieszki i Włodka Bilińskich towarzyszą interesujące teksty Sylwii Kulczyk.
Wykonawcami zdecydowanej większości akcji bojowych lub dywersyjnych dokonywanych na terenie Warszawy przez poszczególne organizacje wojskowe byli ludzie młodzi, nierzadko mający poniżej lat 20. Rękoma młodych gwardzistów rzucone były granaty do "Cafe Clubu" czy na maszerującą Alejami Ujazdowskimi kolumnę SA. To młodzi żołnierze Armii Krajowej podkładali ładunki zapalające pod beczki w składzie materiałów pędnych Wehrmachtu przy ulicy Gniewkowskiej na Woli, puszczając z dymem około miliona litrów benzyny.
Pałac Czapskich, także pałac Krasińskich lub pałac Raczyńskich to pałac znajdujący się przy ul. Krakowskie Przedmieście 5 w Warszawie. Jest obecnie siedzibą Akademii Sztuk Pięknych.
Gomulicki to polski poeta i pisarz. Studiował w Szkole Głównej (obecnie SGH) w Warszawie, ale nie skończył nauki. Jeden z najważniejszych twórców polskiego pozytywizmu. Badacz historii Warszawy. W 1911 roku skazany przez Rosjan na rok twierdzy za napisanie przedmowy do opowiadania Adama Mickiewicza. Laureat Nagrody Literackiej im. Elizy Orzeszkowej (1918). Wybrane dzieła: "Cudna mieszczka. Obrazek warszawski z wieku XVII" (1897), "Wspomnienia niebieskiego mundurka" (1906), "Ciury" (1907), "Siódme amen IMC Pana Mokrzeckiego" (1910), "Kłosy z polskiej niwy" (1912).
"Dorsz", czyli szukający w Warszawie pomocy angielski uciekinier z obozu, a potem agent i szpieg, swoje usługi oferował tym, którzy za nie płacili. Nie znaczy to jednak, że nie był patriotą. Był, jak najbardziej: brytyjskim i polskim. Ostatecznie przecież - już po wojnie - kontynuował pracę w wywiadzie brytyjskim i podróżował nielegalnie do komunistycznej Polski.
Zbiór humorystycznych felietonów dotyczących socjalistycznej rzeczywistości PRL i z miłością opisujących Warszawę, jej mieszkańców oraz ich obyczajowość.
Rzeczy warszawskie z dreszczem to historie zakorzenione w konkretnej, rozpoznawalnej rzeczywistości, lecz traktujące ją z ironicznym dystansem. Czasem przerażające, a czasem po prostu zabawne. Grające z konwencją literatury kryminalnej.
Tytuł to cytat z wiersza „Dedykacja” Cypriana Kamila Norwida z 1866 roku, będącego osobistą inwokacją do Warszawy („młodości mej stolico…”) i przypomnieniem mitologicznej syreny jako niebezpiecznej hybrydy człowieka i zwierzęcia (oryginalnie ptak z głową kobiety), uwodzącej żeglarzy śpiewem i wiodącej ku zatraceniu. Poeta, by pokazać własne złożone relacje z Warszawą przywołuje antyczne źródła herbu – inwokacja Norwida zainspirowała metodę pracy twórców wystawy.
Druga powieść w dorobku Barbary Jantz (1939-1994), pisarki-amatorki z prawobrzeżnej części Warszawy.
Danuta Szmit-Zawierucha wskrzesza historię Warszawy w zabawnych i nostalgicznych opowieściach, bogato ilustrowanych zdjęciami miasta. Zaczytaj się w warszawskich opowieściach, spaceruj zapomnianymi ulicami, zatańcz z hrabią na wielkim balu, kup kwiaty od ulicznej handlarki.
Widok miasta z lotu ptaka pochodzi z Civitates Orbis Terrarum, wyd. Georg Braun i Frans Hogenberg, Kolonia, circa 1586.
OBRAZ I DOŚWIADCZENIE MIASTA W POLSKIEJ PROZIE KOBIECEJ 1864-1939. Książka analizuje, jak teksty z okresu obfitującego w ważne zmiany cywilizacyjne odzwierciedlają rozwój metropolii i postępującą emancypację kobiet. Autorka sięga do kontekstów z wielu dziedzin humanistyki, ze szczególnym uwzględnieniem kontekstów varsavianistycznych. Perspektywa gender pozwała uwypuklić kwestie dotąd w badaniach nad miastem i literaturą niepodejmowane.
Unikalny, bogato ilustrowany zbiór felietonów zapraszający do wędrówki po zakątkach Warszawy, budzących wspomnienia o ludziach związanych z tymi miejscami. Historia łączy się tu ze współczesnością, anegdota przybiera niekiedy formę moralitetu, a nad wszystkim góruje niezrównany dowcip i zmysł obserwacji autorki.
"(...) sięgnęłam do wspomnień z młodości (...) gdy uczyłam się medycyny od moich Profesorów. Ich nauka etyki lekarskiej nie polegała tylko na wykładach, ale odbywała się na przykładach przy łóżku chorego w klinice. Również na sali wykładowej na wykładach takich dziedzin jak interna czy chirurgia. Przedstawianie chorych podczas wykładu odbywało się z ogromną wrażliwością i delikatnością. Pacjenci cieszyli się, że zostali wybrani do prezentacji, bo przy okazji mogli się dowiedzieć wielu rzeczy o swojej chorobie.”
Jest to premierowy tom serii wydawniczej, zawierającej relacje obywateli polskich, którzy doświadczyli cierpienia ze strony dwóch totalitaryzmów: niemieckiego i sowieckiego. Będą w niej publikowane osobiste przeżycia tysięcy Polaków, ich rodzin i bliskich. W zdecydowanej większości są to zeznania składane przed powołaną w 1945 r. Główną Komisją Badania Zbrodni Niemieckich w Polsce (od 1949 r. Główną Komisją Badania Zbrodni Hitlerowskich).