teatr
Poeta Jan Lechoń - autorem pokaźnego tomu rzeczy teatralnych? Twórca kilkudziesięciu raptem wierszy, kilku fragmentów dramatycznych i czterech przekładów sztuk - krytykiem teatralnym o sporym dorobku? Pisarz cierpiący przez całe życie na obezwładniającą go latami niemoc tworzenia, z czym wcale się nie ukrywał - i tyle prac o teatrze po sobie zostawił?
Wybór tekstów na temat ekspresjonizmu w teatrze europejskim.
Spór o miejsce "Zeittheater" w dorobku Schillera jest wciąż żywy i - jak przed wojną - zależny od koniunktur politycznych. Aby go jednak prowadzić, nie można poprzestać na wyznaniach samego Schillera, bądź relacjach krytyki. Nie zachowały się bowiem teksty "Polityki społecznej R.P.", "Cjankali", "Krzyczcie, Chiny!". Nie były opublikowane, a pożoga wojenna pochłonęła egzemplarze teatralne i tym samym - gdy idzie o utwory Wolfa i Tretiakowa - ich tłumaczenia.
Barbara Krafftówna stworzyła jeden z najciekawszych i zapadających w pamięć portretów kobiecych w kinie – Felicję w „Jak być kochaną”. Wzorcowa aktorka w dramatach Witkacego. Pierwsza odtwórczyni Gombrowiczowskiej tytułowej „Iwony, księżniczki Burgunda” i wykonawczyni słynnego walca „Embarras”. Niezapomniana aktorka legendarnego Kabaretu Starszych Panów, która przeklinała Bohdana Łazukę, szarpała bas i nudziła się w czasie deszczu...
Leon Schiller (1887-1954) - wielki polski inscenizator, reżyser, pedagog, organizator życia teatralnego i znawca historii teatru - pozostawił po sobie liczne eseje, artykuły, rozprawy, przemówienia i wywiady. Rozproszone po różnych czasopismach i wydawnictwach nigdy dotąd nie zostały zebrane w pełnej edycji książkowej.
Portret Leonarda Pietraszaka - niezwykłego człowieka i aktora. Obraz życia teatralnego Łodzi, Poznania i Warszawy, którego był świadkiem i uczestnikiem przez kilkadziesiąt lat pracy. Swoisty hołd złożony znakomitym postaciom polskiego teatru i filmu, które powoli odchodzą w zapomnienie...
Życie Sary Bernhardt (1844 - 1923) stanowi swoisty fenomen w dziejach teatru światowego. Aktorka od pierwszych sukcesów do końca swojej długiej kariery nie przestała urzekać kolejnych pokoleń widzów magią swej osobowości.
Monografia Teatru Krypta i Piwnica przy Krypcie, scen teatralnych Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie, wydana z okazji 50-lecia ich istnienia.
Przełożył i wstępem opatrzył Jan Kott. Ilustrowała Irena Kuczborska.
"Jeśli ja, po rozstaniu z teatrem, nie umarłam, to tylko dlatego, że nadal chciałam się uczyć. Jak mam teraz żyć, nie tonąc we wspomnieniach, w tęsknotach za oklaskami czy w smutkach losowo pogłębiającej się samotności?... Jak stworzyć w myślach nieegocentryczne, a zatem lepsze, bo mądrzejsze, jutro? Którejś nocy przyśniło mi się, że Ktoś skrzydlaty potrafi to robić bezbłędnie.” – fragment książki.
Rozmowy z Leonem Schillerem zawierają wszystkie odszukane dotąd wywiady, autowywiady i notowane przez dziennikarzy wypowiedzi dla prasy z lat 1923-1953, stanowiące bezcenny komentarz do polskiego życia teatralnego i do działalności artystycznej samego Schillera.
Mietek, Bobek, Dudek, Wiesio, czyli Czechowicz, Kobiela, Dziewoński, Michnikowski. Czterech przypisanych i kojarzonych z komedią aktorów. Znakomitych. Czy ta kwalifikacja zawodowa odebrała im możliwość zmierzenia się z tzw. poważnym repertuarem? To pytanie i kilka innych kwestii oraz mijający bezpowrotnie czas doprowadziły do napisania książki.
Pełna erudycji opowieścią o historii i zmiennych losach teatru w Stanach Zjednoczonych. Na tle historycznych epok autor kreśli sylwetki postaci ważnych dla kształtowania i rozwoju amerykańskiego systemu teatralnego – reżyserów, producentów, dramatopisarzy. Opisuje powstanie i ewolucję instytucji teatralnych, pokazuje jak na przestrzeni dekad, podczas kolejnych prezydentur, zmieniała się rola państwa w finansowaniu tej sfery życia kulturalnego.
Autorka niniejszych wspomnień była w latach 1953-1965 żoną i niestrudzoną towarzyszką życia Arnolda Szyfmana - znakomitego reżysera, twórcy krakowskich "Figlików" (1906) i warszawskiego kabaretu literackiego "Momus" (1908), założyciela i wieloletniego dyrektora Teatru Polskego w Warszawie i Teatru Kameralnego.
Każdy scenariusz, wraz z zapisem teatralnej realizacji, poprzedzony obszernym wstępem, opatrzony rozbudowanym aparatem krytycznym, który uwzględnia kolejne warianty tekstu, oraz odkrywa jego źródła i inspiracje, jest bogato zilustrowany zdjęciami autorstwa Wojciecha Plewińskiego, Marka Holzmana, Edwarda Hartwiga, Zygmunta Rytki i Krzysztofa Gierałtowskiego, a także szkicami reżysera.
Teksty z lat 1981–91, drukowane w „Twórczości”, „Dialogu”, „Tygodniku Literackim” oraz w czasopismach wydawanych poza cenzurą: „Kultura Niezależna”, „Nowy Zapis”, „Puls”.