powstanie warszawskie
Ten niezwykły reportaż przywołuje kolejne dni walki o wolność: radość towarzyszącą wybuchowi powstania, przytłumioną trudnościami codziennej egzystencji, heroiczną walkę powstańców na barykadach, sanitariuszek w szpitalach polowych i na gruzach zburzonego miasta. To także obraz codziennego życia wypełnionego tęsknotą za normalnością, której namiastkę mieszkańcy Warszawy mogli odnaleźć w nielicznych, ale nadal funkcjonujących kawiarniach, teatrzykach, przy muzyce płynącej z radia czy podczas lektury codziennej prasy. W obliczu wszechobecnej śmierci czytelnik dostrzeże również radość zaślubin i przyjacielskich spotkań – radość z kolejnego dnia życia.
Przez jednych stawiane za wzór, przez innych mocno krytykowane, ale nikomu nie obojętne. Muzeum Powstania Warszawskiego – miejsce, które powstańcom oddało należną cześć, połączyło rocka z patriotyzmem i na dobre zmieniło oblicze miasta.
Dwadzieścia reportaży pokazuje dramat Powstania Warszawskiego przez pryzmat losów pojedynczych osób. Suma tych zdarzeń to ciąg epizodów historycznych, które ukazują dramaturgię walk Powstańców z okupantem niemieckim. To opowieść o ludziach w różnym wieku, którzy za cenę życia walczyli o wolność i niepodległość swojej Ojczyzny.
Prasa powstańcza ukazywała się od pierwszych dni Powstania Warszawskiego do 5 października 1944 roku. W czasie tych wielkich dni walki o wolność, prasa pełniła szczególną rolę: informowała o przebiegu walk, była źródłem informacji o sytuacji w kraju i na frontach, była również miejscem dyskusji ideologicznych i sporów politycznych.
Czy Powstanie Warszawskie było konieczne? Książka "Ani tryumf, ani zgon?" jest polemiką z bezkrytycznym spojrzeniem na wydarzenia sprzed 60 lat; w tym także polemikę z "Powstaniem 44" Normana Daviesa. Łubieński nie leczy naszych ran, lecz z chirurgiczną precyzją oddziela szansę od mrzonek, rzeczywistość wojskową i polityczną od iluzji i nadziei.
Opowiadania o tematyce wojennej, w tym słynny 'Kanał’, na podstawie którego Andrzej Wajda w 1956 roku wyreżyserował poruszający fabularny film wojenny, poświęcony powstaniu warszawskiemu. Film, oparty na rzeczonym opowiadaniu Jerzego Stefana Stawińskiego i zrealizowany według jego scenariusza, ukazuje jeden z końcowych epizodów powstania na Mokotowie i w Śródmieściu.
Autorka od pierwszych tygodni okupacji brała udział w działalności lewicowych grup polskiego Ruchu Oporu. W roku 1943 została w dramatycznych okolicznościach aresztowana przez gestapo. Aleja Szucha, Pawiak, Oświęcim - oto dalsze etapy losu autorki.
Praca ujmuje i porządkuje od strony teoretycznej problematykę humoru, przynosi bogatą i interesującą dokumentację problemu, jest wynikiem sumiennej penetracji archiwaliów i prezentuje materiał tekstowy, zaczerpnięty niejednokrotnie ze źródeł dotychczas nie wykorzystanych. Szczególnie cenna - obok teoretycznych ustaleń autora - jest umieszczona w książce biografia zwartości konspiracyjnych druków ulotnych i periodycznych o charakterze literackim i społeczno-kulturalnym, sporządzona z punktu widzenia szeroko pojętego zagadnienia humoru.
Ciekawa publikacja wydana na emigracji w Londynie, oparta na bogatych materiałach zgromadzonych w Archiwum Instytutu im. Generała Sikorskiego, Archiwum Studium Polski Podziemnej, Archiwum Kancelarii Prezydenta RP oraz relacjach osób zajmujących kierownicze stanowiska w rządzie emigracyjnym, Sztabie Naczelnego Wodza i Komendzie Głównej Armii Krajowej.
Oddając tę pracę Czytelnikom żywię nadzieję, że ułatwi ona innym, bardziej ode mnie powołanym i rozporządzającym bardziej obfitym materiałem źródłowym przedstawienie już pełnego i niczym nie skażonego obrazu powstania. Wszędzie tam, gdzie było to tylko możliwe, starałem się podać w tekście lub w załącznikach dokumenty, i to jeżeli nie w całkowitym brzmieniu, to przynajmniej w obszernych wyciągach. - od autora
"Czy Stalin chciał zająć Warszawę i dlaczego? Czy Alianci zachodni w rzetelny sposób dotrzymywali zobowiązań sojuszniczych wobec walczącego kraju? Dążeniem moim jest przedstawienie udokumentowanych odpowiedzi na te i inne pytania."