Gombrowicz
Tom opowiadań zawiera wczesne, a już doskonałe utwory Gombrowicza, pochodzące ze zbioru pod znamiennym tytułem Pamiętnik z okresu dojrzewania (1933), oraz trzy przedwojenne nowele, drukowane w czasopismach literackich w latach 1937 - 1938. Lektura tych utworów daje pojęcie o nowelistycznym mistrzostwie i osobliwym zmyśle obserwacyjnym pisarza, ułatwia poznawanie późniejszych książek Gombrowicza.
"Wyjątkowe, nie znajdujące porównania w polskiej literaturze dzieło, które od półwiecza nie straciło na aktualności. Z osobistych utarczek Witolda Gombrowicza z całym światem powstał dziennik, który przekracza wszystkie możliwe granice, wywołuje tematy przemilczane i te, którymi żył i żyje świat. Opus magnum, dzięki któremu Gombrowicz zdobył światowe uznanie."
Forma zarówno artystyczna co i obyczajowa to główny temat tej powieści. Prześmiewcze spojrzenie na konwenans, który zaczyna żyć własnym życiem uzależniając swoich użytkowników.
Późne, dojrzałe dzieło wielkiego pisarza stanowi kwintesencję jego poglądów na sztukę i życie. Dowodem na uniwersalność i doniosłość przesłania powieści jest uhonorowanie jej międzynarodową nagrodą Prix Formentor, najwyższym europejskim wyróżnieniem po Literackiej Nagrodzie Nobla.
Jest to drugi rocznik monograficzny poświęcony teatrowi Witolda Gombrowicza. Zawiera przede wszystkim Kronikę, dopełniająca poszukiwania i badania, zaprezentowane w „Pamiętniku Teatralnym” 2004, z. 1-4. Odnotowane w niej zostały najważniejsze wydarzenia, mające wpływ na twórczość i koleje życia Gombrowicza. Numer zawiera także kronikę sceniczną utworów tego pisarza, doprowadzona do obchodów Roku Gombrowicza 2004. Odnotowuje polskie i zagraniczne realizacje teatrów zawodowych i studenckich, realizacje radiowe i telewizyjne oraz filmowe. Wybrane przedstawienia zostały także skrótowo opisane. Kronikę uzupełniają ogłaszane po raz pierwszy archiwalia. Są to m.in. dokumenty osobiste pisarza, korespondencja z archiwum Rity Gombrowicz oraz listy Kazimierza Dejmka do Jerzego Giedroycia.
Zapiski, sporządzane przez Gombrowicza w ciągu kilkudziesięciu lat, mają charakter bardzo prywatny, nierzadko intymny. Pisarz próbuje w nich zrekonstruować czas miniony i przyjrzeć się własnemu życiu jako chronologicznej serii zdarzeń. Powstało w ten sposób szczególne kalendarium, ukazujące całe życie artysty w jego złożoności.
Książka omawia w zmiennym świetle ich kolejnych interpretacji siedem wielkich utworów literatury polskiej: Pana Tadeusza Adama Mickiewicza, Pana Jowialskiego Aleksandra Fredry, Balladynę Juliusza Słowackiego, Lalkę Bolesława Prusa, Wesele Stanisława Wyspiańskiego, Pałubę Karola Irzykowskiego i Kosmos Witolda Gombrowicza. Na tych przykładach ukazuje różnorodność sposobów oglądu dzieła literackiego oraz zakreśla historię recepcji utworów, które dziś śmiało możemy zaliczyć do klasyki polskiego piśmiennictwa.