Bizancjum
Według powszechnej opinii Teodora odznaczała się wyjątkową pięknością, mimo że jej twarz nosiła ślady burzliwego życia. Natura i doświadczenie obdarzyły ją bystrym i lotnym umysłem, niezawodną pamięcią i talentem do publicznych wystąpień. Była bezgranicznie pewna siebie i nie bała się żadnego mężczyzny. Nie bardzo wiadomo, gdzie i w jaki sposób zdobyła rozległe, choć powierzchowne wykształcenie; później, przy pewnej pamiętnej okazji, wywołała wręcz elektryzujące wrażenie cytując retora Isokratesa. Kiedy się poznali, Justynian był mniej więcej czterdziestoletnim mężczyzną, średniego wzrostu, i dosyć dużej i trochę zbyt rumianej twarzy. Na zewnątrz nieco oziębły, wprawdzie przystępny, ale nietowarzyski, oddawał się zapalczywie pracy nad sprawami państwowymi, zwracając pedantycznie uwagę na szczegóły i przejawiając niezwykłą zdolność długotrwałego obywania się bez snu.
Sztuka bizantyńska, podobnie jak sztuka średniowiecza na zachodzie Europy wywodzi się ze sztuki późnego Cesarstwa Rzymskiego, zakorzenionej w nadbrzeżnych krajach śródziemnomorskich i na innych obszarach objętych panowaniem Rzymu. Przejmuje z niej formuły, zmieniając ich znaczenie i tchnąć w nie nowe życie....