Biografie Sławnych Ludzi
W książce tej autorka omawia życie i działalność jednej z najbardziej niezwykłych i wykształconych kobiet średniowiecza - księżnej Akwitanii, królowej Francji, następnie królowej Anglii. Ta ambitna kobieta, o niezwykłej energii, bystrości i umiejętności podejmowania decyzji, trzymała w swych rękach nici polityki większości krajów zachodniej Europy, gdzie na tronach królewskich i książęcych zasiadali jej liczni potomkowie. Rozkochana w poezji, sztuce "dwornej", wywarła znaczny wpływ na rozwój kultury średniowiecza.
Niniejsza książka ukazuje postać Beethovena w otoczce jego czasów i śledzi proces krystalizacji jego geniuszu. Jest próbą jak najszczerszej syntezy tego, co wiemy o życiu Beethovena do dziś. Jest to zatem książka o człowieku, który komponował muzykę. Przeznaczona jest dla Czytelnika, który lubi i podziwia tę muzykę, ale nie ma do niej żadnego zawodowego stosunku ani nie zna się w ogóle na jej technice. Książka została napisana z nadzieją, że pomoże rzucić światło na artystę jako człowieka.
Książka uchodzi za najlepszą biografię tej królowej. Jak stwierdza autor w przedmowie do I wydania z 1933 roku, mającego upamiętnić czterechsetną rocznicę urodzin Elżbiety, książka ta napisana została dla niespecjalistów. Z myślą o nich odrzucił bogaty aparat naukowy, dzięki czemu stała się tym czytelniejsza.
W toku [...] lat blisko dwudziestu od rozpoczęcia pracy nad wydaniem wielkiego powieściopisarza zżyłem się z jego biografią i twórczością i doszedłem do tak stosunkowo znacznej wiedzy o tych obydwu dziedzinach, że szkoda by jej nie wyzyskać, tym bardziej że składają się na nią źródła, do których już dzisiaj nie zawsze dotrzeć można, te czy inne bowiem informacje [...] pochodzą od osób dawno już nieżyjących. W ciągu wspomnianego dwudziestolecia narosły mi pokaźne teki materiałów najróżniejszych, autografów, odpisów z niełatwo odszukanych dzienników, czasopism, pamiętników, następnie podobizn i rzadkich przedruków utworów Sienkiewicza.
Książka jest nie tylko opisem życia i interesującej osobowości duńskiego żeglarza i podróżnika z przełomu XVI i XVII wieku, lecz również barwnym obrazem życia codziennego, stosunków społecznych i politycznych panujących w królestwie duńskim. wówczas jeszcze największej potędze północnej Europy. Przełożyła Maria Bero
Biografia ta ukazuje ciemniejsze strony charakteru prekursora gatunku science-fiction, pisarza uznawanego dotychczas jedynie za twórcę przygodowych powieści dla młodzieży, za optymistę i piewcę lepszej przyszłości. Biografia ta pozwoli zmienić zafałszowany wizerunek jednego z wybitniejszych twórców francuskich przełomu XIX i XX wieku.
Według powszechnej opinii Teodora odznaczała się wyjątkową pięknością, mimo że jej twarz nosiła ślady burzliwego życia. Natura i doświadczenie obdarzyły ją bystrym i lotnym umysłem, niezawodną pamięcią i talentem do publicznych wystąpień. Była bezgranicznie pewna siebie i nie bała się żadnego mężczyzny. Nie bardzo wiadomo, gdzie i w jaki sposób zdobyła rozległe, choć powierzchowne wykształcenie; później, przy pewnej pamiętnej okazji, wywołała wręcz elektryzujące wrażenie cytując retora Isokratesa. Kiedy się poznali, Justynian był mniej więcej czterdziestoletnim mężczyzną, średniego wzrostu, i dosyć dużej i trochę zbyt rumianej twarzy. Na zewnątrz nieco oziębły, wprawdzie przystępny, ale nietowarzyski, oddawał się zapalczywie pracy nad sprawami państwowymi, zwracając pedantycznie uwagę na szczegóły i przejawiając niezwykłą zdolność długotrwałego obywania się bez snu.
Karol X nie był wielkim króle, ale pouczające są nie tylko żywoty wielkich ludzi. Ten uroczy książę, najmłodszy brat Ludwika XVI, świetnie się bawił na wersalskim dworze i - jak pisze Jose Cabanis - nie widział powodu, by tak dobrze urządzony świat miał się zmieniać. Kiedy wybuchła rewolucja, doszedł do wniosku, że trzeba przeczekać ten przeciwny naturze wybryk historii i uszedł za granicę. Wrócił w roku 1814 i nie chciał uznać, że przez dwadzieścia pięć lat coś się w kraju zmieniło. Karol otoczył się ludźmi, którzy niczego nie zapomnieli i niczego się nie nauczyli. Byli bardziej monarchistyczni od króla, toteż nazywano ich ultrarojalistami - w skrócie ultrasami.