Arystoteles
Jego największym osiągnięciem są tłumaczenia (z łaciny na polski) i komentarze tekstów z filozofii praktycznej Arystotelesa (Ekonomiki, Polityki i Etyki). Jest jednym z głównych polskich filozofów renesansowych i twórców polskiej terminologii filozoficznej. Petrycy komentował Arystotelesa poprzez dodanie obszernych Przydatków, mających postać krótkich uwag lub dłuższych wywodów.
Etyka wielka podejmuje zagadnienia powtarzające się w greckiej refleksji nad ludzkim działaniem i życiem, a dziś wracające także w dyskursie popularnym oraz psychologicznym: czym jest szczęście, przyjaźń, umiar, nadmiar, niedostatek, rozróżnianie dobra i zła. Filozof zastanawia się, jak kierować namiętnościami i pragnieniami, rozważa poszczególne dobra i cnoty. Z ujmującą prostotą pisze o panowaniu nad sobą - odwiecznym ludzkim kłopocie - ale też o życzliwości dla siebie samego, przyjaźni z samym sobą. I jak się wydaje, to właśnie Arystoteles powołał do życia słowo ehtikos.
Jak postępuje polityk decydujący się na poddanie torturom terrorysty, który wie, gdzie znajdują się mające wybuchnąć bomby? Czy należy zestrzelić samolot pasażerski skierowany przez terrorystów na cel cywilny? Czy polityk ma brudzić sobie ręce? Czy w ogóle je brudzi? Czy obywatele mają moralny obowiązek przestrzegania prawa? Kiedy z powodów etycznych można złamać prawo? Czy istnieje moralność między państwami? Pytania te zadaje autor książki "Sokrates w Waszyngtonie".