Upadek Konstantynopola 1453
96,00 zł
We wtorek 29 maja 1453 roku wojska imperium osmańskiego zajęły Konstantynopol. Zdobycie miasta oraz śmierć ostatniego cesarza bizantyjskiego Konstantyna XI Dragazesa pociągnęły za sobą ostateczny upadek cesarstwa wschodniorzymskiego.
Brak w magazynie
| Autor dzieła | Steven Runciman |
| Wydawnictwo | Państwowy Instytut Wydawniczy |
| Seria | Rodowody Cywilizacji |
| Rok wydania | 1994 |
| Wymiary | 210 x 150 mm |
| Ilość stron | 232 |
| Numer ISBN | 83-06-02351-X |
| Typ okładki | Twarda |
| Stan obwoluty | - |
| Stan ogólny książki | Bardzo dobra |
| Uwagi techniczne |
We wtorek 29 maja 1453 roku wojska imperium osmańskiego zajęły Konstantynopol. Zdobycie miasta oraz śmierć ostatniego cesarza bizantyjskiego Konstantyna XI Dragazesa pociągnęły za sobą ostateczny upadek cesarstwa wschodniorzymskiego. Zwycięstwo to dało Turkom panowanie nad wschodnim basenem Morza Śródziemnego i otworzyło drogę do podboju Europy powstrzymanego dopiero przez Jana III Sobieskiego pod Wiedniem w roku 1683.
Podobne produkty
"Co zostaje z Auschwitz" to trzecia część trylogii Giorgio Agambena, w której centralną rolę odgrywa figura Homo Sacer – człowieka całkowicie odartego z godności, który jest już tylko nagim życiem. Ekstremalną formą Homo Sacer był więzień obozu koncentracyjnego tuż przed swoją ostatnią drogą do komory gazowej („muzułman”). Jak żywy trup, budził już tylko niechęć.
Bezpieczeństwo kulturowe jest czymś więcej niż prostą sumą bezpieczeństwa poszczególnych jednostek. Stanowi nową jakość. Wynika z tego prawidłowość dotycząca różnicy między bezpieczeństwem kulturowym, a społecznym. Obszar Islamskiej Republiki Afganistanu nabiera w tym kontekście nowego znaczenia. Operacje militarne prowadzone w odmiennym środowisku kulturowym wymagają solidnej i merytorycznej wiedzy o tym regionie.
W książce podjęto ważne kwestie dotyczące takiej normalizacji życia społecznego, by problemy osób z niepełnosprawnością nie schodziły na peryferie życia, a rozwiązanie ich nie było aktem łaski nas, zwanych pełnosprawnymi, lecz codzienną powinnością.
Jan Kepler najbardziej znany jest z nazwanych jego nazwiskiem praw ruchu planet, skodyfikowanych przez późniejszych astronomów na podstawie jego prac "Astronomia nova", "Harmonices Mundi" i "Epitome astronomiae Copernicanae". Prawa te wykorzystano do potwierdzenia słuszności teorii grawitacji Izaaka Newtona. Niniejsza praca była pierwszym większym dziełem badacza.