Tabor drogi żelaznej warszawsko-wiedeńskiej
90,00 zł
Droga Żelazna Warszawsko-Wiedeńska (DŻWW) była pierwszą linią kolejową na ziemiach Królestwa Polskiego, które w XIX wieku i aż do I wojny światowej stanowiło zachodnią część Imperium Rosyjskiego. Była polską inicjatywą i pierwszą najdłuższą jednorazowo budowaną koleją w Europie.
Brak w magazynie
| Autor dzieła | Bogdan Pokropiński |
| Wydawnictwo | Kolpress |
| Seria | |
| Rok wydania | 2015 |
| Wymiary | 300 x 210 |
| Ilość stron | 223 |
| Numer ISBN | 9788394307509 |
| Typ okładki | Twarda |
| Stan obwoluty | - |
| Stan ogólny książki | Bardzo dobra |
| Uwagi techniczne | Wydanie szyte, w twardej lakierowanej oprawie. Egzemplarz POWYSTAWOWY (możliwe znikome ślady magazynowania i eksponowania) |
Droga Żelazna Warszawsko-Wiedeńska (DŻWW) była pierwszą linią kolejową na ziemiach Królestwa Polskiego, które w XIX wieku i aż do I wojny światowej stanowiło zachodnią część Imperium Rosyjskiego. Była polską inicjatywą i pierwszą najdłuższą jednorazowo budowaną koleją w Europie. Budowało ją około 6 tysięcy osób przez 5 lat i 8 miesięcy. Jej pierwsza główna linia kolejowa miała 307 km długości, 21 stacji i 9 przystanków osobowych.
Myśl wybudowania kolei zgłosił w 1835 roku Henryk hrabia Łubieński, wiceprezes „Banku Polskiego” w Warszawie, zarządzający przemysłem w Zagłębiu Śląsko-Dąbrowskim. Kolej miała ułatwić transport węgla, wyrobów hutniczych i przemysłowych z owego Zagłębia i z Łodzi do Warszawy. Towarzystwo Akcyjne DŻWW zawiązano w 1838 roku. Projekt linii wykonał i nadzór nad jej budową sprawował inż. Stanisław Wysocki. Kolej z Warszawy przez Skierniewice, Piotrków, Częstochowę, Ząbkowice biegła do stacji Granica, później nazwanej Maczki, dziś dzielnicy miasta Sosnowca. Tam, po przekroczeniu granicy rosyjskiej, miała łączyć się z Koleją Północną Cesarza Ferdynanda (KFNB) z Wiednia. Stąd budowaną w Królestwie Polskim kolej nazwano warszawsko-wiedeńską.
Podobne produkty
Na tronie zasiadali ludzie o rozmaitych charakterach - wybitni, słabi, intryganci; autorka pisze o fałszywych carskich synach i dworskich spiskach, o wyzysku poddanych i buntach, odsłania kulisy władzy, odkrywa misternie prowadzone intrygi. Opowieść kończy się w dniu, w którym dokonano brutalnego mordu na ostatnim władcy Rosji, Mikołaju II i jego rodzinie. Niewiele znamy kronik rodzinnych, które mogłyby dorównać dziejom rodu Romanowów pod względem liczby wydarzeń zarówno tragicznych, jak i pełnych chwały.
Niezwykle barwny, plastyczny obraz opowiadający o powstaniu, odnalezieniu i rekonstrukcji ołtarza pergameńskiego.
Rozległa panorama dziejów rosyjskich Żydów i polityki stosowanej wobec nich od początku XIX wieku po czasy pierestrojki. Najwięcej miejsca autor poświęcił czasom komunizmu, a zwłaszcza rządom Stalina i jego narastającej stopniowo od 1935 roku antyżydowskiej fobii, która określała sowiecką politykę wobec Żydów.
"Co zostaje z Auschwitz" to trzecia część trylogii Giorgio Agambena, w której centralną rolę odgrywa figura Homo Sacer – człowieka całkowicie odartego z godności, który jest już tylko nagim życiem. Ekstremalną formą Homo Sacer był więzień obozu koncentracyjnego tuż przed swoją ostatnią drogą do komory gazowej („muzułman”). Jak żywy trup, budził już tylko niechęć.