Słuszna walka. Od Couberta do impresjonistów
24,00 zł
Pierwszy raz w języku polskim ukazuje się krytyka artystyczna Zoli w obszernym wyborze i w odrębnym tomie. Wielu czytelników powieści tego pisarza zapewne nie wie nawet, że Zola przez trzydzieści lat uprawiał krytykę malarstwa, a tym bardziej, że należał do krytyków wybitnych i że jego artykuły z tego zakresu stanowią pasjonującą lekturę.
1 w magazynie
| Autor dzieła | Emile Zola |
| Wydawnictwo | Państwowy Instytut Wydawniczy |
| Seria | |
| Rok wydania | 1982 |
| Wymiary | 210 x 155 mm |
| Ilość stron | 356 |
| Numer ISBN | 83-06-00547-3 |
| Typ okładki | Twarda |
| Stan obwoluty | Dobry |
| Stan ogólny książki | Bardzo dobra |
| Uwagi techniczne | Naddarcia i przybrudzenia obwoluty. |
Pierwszy raz w języku polskim ukazuje się krytyka artystyczna Zoli w obszernym wyborze i w odrębnym tomie. Wielu czytelników powieści tego pisarza zapewne nie wie nawet, że Zola przez trzydzieści lat uprawiał krytykę malarstwa, a tym bardziej, że należał do krytyków wybitnych i że jego artykuły z tego zakresu stanowią pasjonującą lekturę.
Podobne produkty
Temat Sądu Ostatecznego należy do wielkich tematów ikonografii chrześcijańskiej. Bogactwo tego tematu w średniowieczu, które wynika z dołączonych do niego innych wątków ikonograficznych, stawia przed badaczem poważne wyzwanie. Autor wielowątkowe przedstawienia Sądu Ostatecznego starał się wyjaśnić w oparciu o bogaty materiał źródłowy, nie ograniczając się tylko do Biblii, ale sięgając do tekstów apokryficznych oraz średniowiecznych autorów, tekstów kazań, egzemplów, misteriów, a nawet do Boskiej komedii Dantego.
Tytuł to cytat z wiersza „Dedykacja” Cypriana Kamila Norwida z 1866 roku, będącego osobistą inwokacją do Warszawy („młodości mej stolico…”) i przypomnieniem mitologicznej syreny jako niebezpiecznej hybrydy człowieka i zwierzęcia (oryginalnie ptak z głową kobiety), uwodzącej żeglarzy śpiewem i wiodącej ku zatraceniu. Poeta, by pokazać własne złożone relacje z Warszawą przywołuje antyczne źródła herbu – inwokacja Norwida zainspirowała metodę pracy twórców wystawy.
"Od siódmego roku życia wzrasta młody spartita z dala od domu rodzicielskiego, wśród rówieśników, pod komendą starszych, od dwudziestu do trzydziestu lat liczących towarzyszy. W tym okresie wychowania nacisk kładzie się przede wszystkim na gimnastykę, na chóralne odśpiewywanie marszów i pieśni bojowych. Surowość metody wychowawczej przejawia się choćby w znanym corocznym biczowaniu chłopców w świątyni Artemis..."
Długą drogę przeszła sztuka w ciągu stu lat, które nas dzielą od pierwszych przejawów orientacji i szkoły impresjonistycznej. Burzliwa była atmosfera wokół nowej epoki i burzliwe dalsze dzieje inicjatywy artystycznej, która do dziś nie straciła energii swej dociekliwości i sprawdzaniu mocy i granic stosowalności malarstwa jako instrumentu poznania, wyrażania i oddziaływania.