Rok 1920
49,00 zł
Książka rok 1920 autorstwa Józefa Piłsudskiego, pomimo upływu dziewięćdziesięciu lat od chwili jej wydania, a także dokonującego się cały czas postępu w badaniach nad wojną Polski z bolszewicką Rosją w latach 1919-1920, nic nie straciła na wartości. Nadal stanowi podstawowe opracowanie do studiów nad tym konfliktem zbrojnym.
1 w magazynie
| Autor dzieła | Józef Piłsudski |
| Wydawnictwo | 2 kolory |
| Seria | |
| Rok wydania | 2014 |
| Wymiary | 205 x 145 mm |
| Ilość stron | 318 |
| Numer ISBN | 978364649073 |
| Typ okładki | Miękka |
| Stan obwoluty | - |
| Stan ogólny książki | Bardzo dobra |
| Uwagi techniczne |
Książka rok 1920 autorstwa Józefa Piłsudskiego, pomimo upływu dziewięćdziesięciu lat od chwili jej wydania, a także dokonującego się cały czas postępu w badaniach nad wojną Polski z bolszewicką Rosją w latach 1919-1920, nic nie straciła na wartości. Nadal stanowi podstawowe opracowanie do studiów nad tym konfliktem zbrojnym.
Podobne produkty
Bogate życie autorki - pracownika naukowego, tłumaczki, a nade wszystko kobiety potrafiącej ciekawie opowiadać o życiu, przeplata się tutaj z historią powszechną. Poznasz zawikłane losy jej rodziny (od 1927 do 2008 roku), na której piętno wywarła trudna historia - głód na Ukrainie, stalinowskie represje..
Autorka i zarazem bohaterka opowieści ujawnia nam szczegóły wieloletniego współżycia z mężczyzną , który z dobrze ułożonego i kulturalnego pana przemienia się z prześladowcę swojej żony. „Czarno-białe życie” to wyjątkowa opowieść o relacji kobiety i mężczyzny, o tym jak dobro i zło ze sobą się splatają i o tym, jak zło szuka bliskości z dobrem, zaś dobro pragnie wytrwać, nawet w sytuacji beznadziejnej.
Barbara Krafftówna stworzyła jeden z najciekawszych i zapadających w pamięć portretów kobiecych w kinie – Felicję w „Jak być kochaną”. Wzorcowa aktorka w dramatach Witkacego. Pierwsza odtwórczyni Gombrowiczowskiej tytułowej „Iwony, księżniczki Burgunda” i wykonawczyni słynnego walca „Embarras”. Niezapomniana aktorka legendarnego Kabaretu Starszych Panów, która przeklinała Bohdana Łazukę, szarpała bas i nudziła się w czasie deszczu...
Starannie wyselekcjonowane, napisane niezwykle klarownym językiem teksty obejmują: esej o Mozarcie, mowę noblowską z 1976 roku, rozważania na temat Chicago - ukochanego miasta Bellowa, wspomnienia o zmarłych przyjaciołach (Johnie Cheeverze, Allanie Bloomie...) oraz omówienie stanu współczesnej powieści. Bellow powołuje się na Tołstoja, Dostojewskiego, Flauberta, Prousta, Conrada i innych mistrzów prozy, którzy potwierdzają świadectwo jego własnego życia, jego przekonanie, że powieść jako dzieło sztuki może przynieść wiele dobrego społeczeństwu wyjałowionemu przez cywilizację.