Kronos
19,00 zł
Zapiski, sporządzane przez Gombrowicza w ciągu kilkudziesięciu lat, mają charakter bardzo prywatny, nierzadko intymny. Pisarz próbuje w nich zrekonstruować czas miniony i przyjrzeć się własnemu życiu jako chronologicznej serii zdarzeń. Powstało w ten sposób szczególne kalendarium, ukazujące całe życie artysty w jego złożoności.
1 w magazynie
| Autor dzieła | Witold Gombrowicz |
| Wydawnictwo | Literackie |
| Seria | |
| Rok wydania | 2013 |
| Wymiary | 205 x 145 mm |
| Ilość stron | 455 |
| Numer ISBN | 978-83-08-05078-1 |
| Typ okładki | Miękka |
| Stan obwoluty | - |
| Stan ogólny książki | Bardzo dobra |
| Uwagi techniczne | Stan BDB- (przybrudzenia, ślady używania, nieznaczne załamanie grzbietu). |
Legendy i plotki o tym tekście krążyły od wielu lat, ale dostęp do manuskryptu miało niewielu. Wreszcie „Kronos”, prywatny dziennik Witolda Gombrowicza, trafił do szerszej publiczności.
Zapiski, sporządzane przez Gombrowicza w ciągu kilkudziesięciu lat, mają charakter bardzo prywatny, nierzadko intymny. Pisarz próbuje w nich zrekonstruować czas miniony i przyjrzeć się własnemu życiu jako chronologicznej serii zdarzeń. Powstało w ten sposób szczególne kalendarium, ukazujące całe życie artysty w jego złożoności.
Czy „Kronos” jest ostatnim przesłaniem? Ostatnią prowokacją genialnego pisarza? A może dowodem na zwycięstwo z Formą?
Lektura „Kronosa” z pewnością wpłynie na interpretację tak znanych utworów Witolda Gombrowicza jak „Trans-Atlantyk”, „Pornografia”, czy w końcu „Dziennik”, którego „Kronos” jest swoistym uzupełnieniem, a pod wieloma względami także całkowitym przeciwieństwem. To dzieło wstrząsające, wywołujące zażarte dyskusje.
Podobne produkty
Książka jest zapisem rozmów z Agnieszką Osiecką. Autorka opowiada o domu rodzinnym i dzieciństwie, o rodzicach: neurotycznej, despotycznej matce i wspaniałym ojcu, Wiktorze Osieckim, sławnym pianiście, który był dla niej wzorem człowieka i artysty i któremu przez całe życie pragnęła dorównać. Wydanie I.
Starannie wyselekcjonowane, napisane niezwykle klarownym językiem teksty obejmują: esej o Mozarcie, mowę noblowską z 1976 roku, rozważania na temat Chicago - ukochanego miasta Bellowa, wspomnienia o zmarłych przyjaciołach (Johnie Cheeverze, Allanie Bloomie...) oraz omówienie stanu współczesnej powieści. Bellow powołuje się na Tołstoja, Dostojewskiego, Flauberta, Prousta, Conrada i innych mistrzów prozy, którzy potwierdzają świadectwo jego własnego życia, jego przekonanie, że powieść jako dzieło sztuki może przynieść wiele dobrego społeczeństwu wyjałowionemu przez cywilizację.
3 lutego 1933 roku Hitler wystąpił po raz pierwszy przed dowództwem Reichswehry, aby przedstawić swoje plany i pozyskać dla nich wojskowych. Gospodarzem wieczoru był generał Kurt baron von Hammerstein-Equord, który skończył właśnie 54 lata i znalazł się u szczytu kariery – awansował na Naczelnego Dowódcę, czyli na najwyższe stanowisko w armii niemieckiej...
Barbara Krafftówna stworzyła jeden z najciekawszych i zapadających w pamięć portretów kobiecych w kinie – Felicję w „Jak być kochaną”. Wzorcowa aktorka w dramatach Witkacego. Pierwsza odtwórczyni Gombrowiczowskiej tytułowej „Iwony, księżniczki Burgunda” i wykonawczyni słynnego walca „Embarras”. Niezapomniana aktorka legendarnego Kabaretu Starszych Panów, która przeklinała Bohdana Łazukę, szarpała bas i nudziła się w czasie deszczu...