Koniec lata
20,00 zł
Tomik poezji współczesnej poetki polskiej. Sporo tu wiatru, deszczu, mgły – słowem: zawieruchy. Koniec lata nie jest momentem przyjemnej kontemplacji, ale czasem, w którym migawka oka chłodno kadruje obraz. Są tu zwierzęta (bocian, kot, salamandra, okonie, gołębie), a także i ludzie, ale rzadko portretowani, a jeśli już, to bezimienni, jak gdyby wyciągnięci z tłumu.
1 w magazynie
| Autor dzieła | Joanna Żabnicka |
| Wydawnictwo | WBPiCAK |
| Seria | |
| Rok wydania | 2019 |
| Wymiary | 210 x 140 mm |
| Ilość stron | 32 |
| Numer ISBN | 9788365772732 |
| Typ okładki | Miękka |
| Stan obwoluty | - |
| Stan ogólny książki | Bardzo dobra |
| Uwagi techniczne |
„Choć Joanna Żabnicka zaczyna swoją drugą książkę poetycką kadrem z upalnego dnia, to czytelnicy i czytelniczki nie znajdą w niej przesadnego ciepła. Za to sporo tu wiatru, deszczu, mgły – słowem: zawieruchy. Koniec lata nie jest momentem przyjemnej kontemplacji, ale czasem, w którym migawka oka chłodno kadruje obraz. Są tu zwierzęta (bocian, kot, salamandra, okonie, gołębie), a także i ludzie, ale rzadko portretowani, a jeśli już, to bezimienni, jak gdyby wyciągnięci z tłumu.
Książkę rozpoczyna jeszcze „upalny” wiersz „Ściana”, a kończy „Dom na końcu lata” (z którego autorka zaczerpnęła tytuł tomiku). Wszystko zatem rozgrywa się więc między ścianą a domem, „którego nie było”. Pierwszy z tych tekstów przypomina zdjęcie z letniej przechadzki (od czego jest literatura, jeśli nie od tego, by utrwalać takie chwile?).” (Centrum Kultury Zamek)
Podobne produkty
Większość kobiet przywykła do roli istoty podległej mężczyźnie, jaką wyznaczyła jej religia, a potem oparta na niej tradycja. Tylko te bardziej świadome i wykształcone, które wiedzą, że w innych krajach i religiach nie ma takiego drastycznego podziału na gorszy świat dla kobiet i lepszy dla mężczyzn, mogą poprzeć zmiany.
Każdy scenariusz, wraz z zapisem teatralnej realizacji, poprzedzony obszernym wstępem, opatrzony rozbudowanym aparatem krytycznym, który uwzględnia kolejne warianty tekstu, oraz odkrywa jego źródła i inspiracje, jest bogato zilustrowany zdjęciami autorstwa Wojciecha Plewińskiego, Marka Holzmana, Edwarda Hartwiga, Zygmunta Rytki i Krzysztofa Gierałtowskiego, a także szkicami reżysera.
W książce Łucji Dudzińskiej, historia wrażliwości jest historią dziewczyny, szukającej we własnym życiorysie tego, co bywa poezją. Nieokiełznane są jej dzieje, jak nieokiełznana bywa poezja. Poetka niczym korespondent liryczny wychwytuje sytuacje, które rysują kontury tej książki. Poezją bywa to, co niepoetyckie uwikłane w mniej lub bardziej zagadkowy los.
Piękna, oszałamiająca, hipnotyzująca opowieść. Coś się kończy, a coś zaczyna. Wartości życia, śmierci, prawdy i kłamstwa zostały położone na szali. Czy życie to tylko ułuda?