Fenomenologia ducha (2 tomy)
115,00 zł
Jedno z najsłynniejszych dzieł w całej europejskiej historii filozofii, zdumiewające swą oryginalnością. Hegel wychodzi w nim wielorako poza koleiny, którymi posuwała się do tej pory myśl filozoficzna. Oryginalność stanowiska Hegla polega zwłaszcza na przerzucaniu pomostów między sferami, które zazwyczaj traktowane były rozłącznie. Myślenie i byt, świadomość i samowiedza, teoria i praktyka, prawda i fałsz – to tylko niektóre przeciwieństwa, które w jego filozofii się łączą. Zaś sama filozofia wtopiona jest w sposób organiczny w historię filozofii, ta zaś – w historię powszechną.
Brak w magazynie
Autor dzieła | Georg Wilhelm Friedrich Hegel |
Wydawnictwo | PWN |
Seria | |
Rok wydania | 1965 |
Wymiary | 200 x 140 |
Ilość stron | 960 |
Numer ISBN | |
Typ okładki | Twarda |
Stan obwoluty | Dobry |
Stan ogólny książki | Dobra |
Uwagi techniczne |
Jedno z najsłynniejszych dzieł w całej europejskiej historii filozofii, zdumiewające swą oryginalnością. Hegel wychodzi w nim wielorako poza koleiny, którymi posuwała się do tej pory myśl filozoficzna. Oryginalność stanowiska Hegla polega zwłaszcza na przerzucaniu pomostów między sferami, które zazwyczaj traktowane były rozłącznie. Myślenie i byt, świadomość i samowiedza, teoria i praktyka, prawda i fałsz – to tylko niektóre przeciwieństwa, które w jego filozofii się łączą. Zaś sama filozofia wtopiona jest w sposób organiczny w historię filozofii, ta zaś – w historię powszechną. I to właśnie stanowi specyficzny charakter tego dzieła. Hegel przedstawia w nim własne stanowisko filozoficzne, a zarazem jego „historyczną dedukcję”, czyli szczególnego rodzaju historię filozofii i historię w ogóle, ponieważ konkretna filozofia wyraża zawsze jakąś postać świata. W samym tytule dzieła łączą się dwa przeciwieństwa – „duch”, który jest najwyższą prawdą, i jego różne od prawdy przejawy, formy zjawiskowe, czyli „fenomeny”. W koncepcji fenomenologii jako opisu różnych przejawów ducha w ich koniecznym następowaniu po sobie zawiera się idea istotnego związku między prawdą a fałszem. Droga do prawdy prowadzi przez błędy i nawet gdy prawda absolutna już się w świecie pojawiła, nie można jej poznać w inny sposób niż przez przejście w myśli całej tej drogi – drogi stopniowego uwalniania się od tego, co nie jest prawdą, lecz pozorem. W ostatecznym rezultacie, w wiedzy absolutnej, cała ta droga jest zawarta jako „zniesiona” – jej poszczególne etapy są zanegowane o tyle, o ile pojmuje się je jako wyraz całej prawdy, ale zachowane jako „logiczne momenty” całości. Prawdą, absolutem jest duch.