Brązownicy
18,00 zł
W swym głośnym dziele „Brązownicy”, Tadeusz Boy-Żeleński podjął zdecydowaną kampanię przeciw tym, którzy chcieliby przedstawić nieprawdziwy, przykrojony do potrzeb dydaktycznych obraz historii.
1 w magazynie
| Autor dzieła | Tadeusz Żeleński Boy |
| Wydawnictwo | Państwowy Instytut Wydawniczy |
| Seria | Pisma - tom 4 |
| Rok wydania | 1956 |
| Wymiary | 200 x 130 mm |
| Ilość stron | 433 |
| Numer ISBN | |
| Typ okładki | Twarda |
| Stan obwoluty | Brak |
| Stan ogólny książki | Bardzo dobra |
| Uwagi techniczne | Przybrudzenia i przebarwienia płóciennej obwoluty, brak obwoluty (rzadko spotykana, ten tytuł na ogół występuje bez niej). malutka pieczątka poprzedniego właściciela. |
W swym głośnym dziele „Brązownicy”, Tadeusz Boy-Żeleński podjął zdecydowaną kampanię przeciw tym, którzy chcieliby przedstawić nieprawdziwy, przykrojony do potrzeb dydaktycznych obraz historii.
Podobne produkty
Spisana na podstawie zachowanych dokumentów historia dwóch młodych Polaków, którzy w pierwszych latach po II wojnie światowej prowadzą za sobą śmiertelny pościg - jeden jest funkcjonariuszem UB, drugi chłopakiem z lasu. Obraz odmalowany przez poznańską reporterkę, Annę Kłys, jest zaskakujący - ubek jest dowódcą plutonu egzekucyjnego rozstrzeliwującego politycznych wrogów, ale kilkakrotnie składa wnioski o zwolnienie ze służby; z kolei walczący wcześniej o wolną Polskę partyzant w najlepszej wierze wstępuje po wojnie do milicji.
Starannie wyselekcjonowane, napisane niezwykle klarownym językiem teksty obejmują: esej o Mozarcie, mowę noblowską z 1976 roku, rozważania na temat Chicago - ukochanego miasta Bellowa, wspomnienia o zmarłych przyjaciołach (Johnie Cheeverze, Allanie Bloomie...) oraz omówienie stanu współczesnej powieści. Bellow powołuje się na Tołstoja, Dostojewskiego, Flauberta, Prousta, Conrada i innych mistrzów prozy, którzy potwierdzają świadectwo jego własnego życia, jego przekonanie, że powieść jako dzieło sztuki może przynieść wiele dobrego społeczeństwu wyjałowionemu przez cywilizację.
Tematem tych bardzo ciekawych i barwnie napisanych wspomnień są niezwykłe dzieje dwóch włościańskich rodzin z Kielecczyzny - Wachowiczów i Partyków - którzy po przeniesieniu się do Warszawy w 1911 roku odegrali znaczącą rolę w historii stołecznej gastronomii dwudziestolecia międzywojennego.
To wzruszająca autobiograficzna opowieść, dramatyczna i liryczna zarazem, o dzieciństwie w cieniu zagłady, absurdach totalitaryzmu, idealizmie, rozpaczy i dojrzewaniu. To także pisane z czułością wspomnienie o najbliższych, portret Arbatu i Moskwy, która już nie istnieje.