Ostatni cieć
14,00 zł
„Ostatni cieć” to napisana z właściwym Januszowi Głowackiemu ponurym humorem opowieść o postępującym zidioceniu i szaleństwie naszego świata. Kuba, nielegalny imigrant spod Kielc, dostaje posadę dozorcy w gigantycznym zamku amerykańskiego designera uznanego za największego artystę wszechczasów. W dniu podjęcia przez Kubę pracy designer umiera i zaczyna się zagłada…
1 w magazynie
| Autor dzieła | Janusz Głowacki |
| Wydawnictwo | Czytelnik |
| Seria | |
| Rok wydania | 2001 |
| Wymiary | 195 x 120 mm |
| Ilość stron | 147 |
| Numer ISBN | 83-07-02851-5 |
| Typ okładki | Miękka |
| Stan obwoluty | - |
| Stan ogólny książki | Bardzo dobra |
| Uwagi techniczne |
„Ostatni cieć” to napisana z właściwym Januszowi Głowackiemu ponurym humorem opowieść o postępującym zidioceniu i szaleństwie naszego świata. Kuba, nielegalny imigrant spod Kielc, dostaje posadę dozorcy w gigantycznym zamku amerykańskiego designera uznanego za największego artystę wszechczasów. W dniu podjęcia przez Kubę pracy designer umiera i zaczyna się zagłada…
Podobne produkty
Prawda o tym, co działo się za murami domów dziecka na wyspie Jersey, wyszła na jaw, dopiero kiedy Robbie był już dorosły. Skandal poruszył opinię publiczną, ale nie zwrócił dzieciństwa tym, którzy stracili je bezpowrotnie. Ludziom takim jak Robbie Garner. Jego wstrząsające wspomnienia spisała Toni Maguire – ofiara molestowania w dzieciństwie i autorka bestsellerowych książek "Tylko nie mów mamie" i "Kiedy tata powraca".
Proza Pilcha przypomina, że życie składa się ze złudzenia wieczności i z przerażającej utraty tego złudzenia.„Żółte światło” łączy wątki ściśle autobiograficzne z zupełnie fantastycznymi. Pilch eksploruje, eksploatuje i przetwarza własny życiorys i dotychczasową twórczość, kreując z nich literaturę najwyższej próby. To proza zgubna i uzależniająca. Krystalicznie czysta i szlachetnie zmącona.
"Poezja Kapuścińskiego jest przesiąknięta melancholią, a równocześnie gorączką życia" (Claudio Magris)
To powieść o starości, do której każdy z nas musi dojrzeć. ...o zmierzchu, o trwaniu w tym przedziwnym stanie, w którym jak sugeruje nam Kamiński już wcale nie jest takie pewne, po czyjej jest się stronie: tych, którzy żyją, czy tych, którzy żyli? Poza tym, co to znaczy: żyli? Skoro cały czas się z nimi rozmawia, to może jednak oni nadal są? Może jest na to choć cień szansy?