Brzękowski. Poezje
25,00 zł
Polski poeta, pisarz i teoretyk poezji. Absolwent filologii polskiej i romańskiej, także farmacji na UJ. Uczestnik plebiscytu na Śląsku. W 1925 debiutował tomikiem poezji Tętno drukowanym w „Zwrotnicy”. Działał w kręgu Awangardy Krakowskiej. W 1928 wyjechał do Paryża. 1929-1930 redaktor dwujęzycznego pisma „L’Art Contemporain – Sztuka współczesna”. Był korespondentem prasy polskiej, redagował czasopismo „Linia”.
1 w magazynie
| Autor dzieła | Jan Brzękowski |
| Wydawnictwo | Państwowy Instytut Wydawniczy |
| Seria | Biblioteka Poetów |
| Rok wydania | 1973 |
| Wymiary | 170 x 125 mm |
| Ilość stron | 240 |
| Numer ISBN | |
| Typ okładki | Twarda |
| Stan obwoluty | - |
| Stan ogólny książki | Bardzo dobra |
| Uwagi techniczne | BDB-, delikatne przybrudzenia i otarcia rogów. |
Polski poeta, pisarz i teoretyk poezji. Absolwent filologii polskiej i romańskiej, także farmacji na UJ. Uczestnik plebiscytu na Śląsku. W 1925 debiutował tomikiem poezji Tętno drukowanym w „Zwrotnicy”. Działał w kręgu Awangardy Krakowskiej. W 1928 wyjechał do Paryża. 1929-1930 redaktor dwujęzycznego pisma „L’Art Contemporain – Sztuka współczesna”. Był korespondentem prasy polskiej, redagował czasopismo „Linia”.
Przedmowa Zbigniewa Bieńkowskiego
Podobne produkty
"Przy pisaniu tej książki osiągnąłem najwyższy dla mnie poziom rzemiosła i techniki, którego nigdy potem nie prześcignąłem. Ówczesna wojna wyrwała mnie z tamtej drogi rozwoju." (Hermann Hesse)
Proza Pilcha przypomina, że życie składa się ze złudzenia wieczności i z przerażającej utraty tego złudzenia.„Żółte światło” łączy wątki ściśle autobiograficzne z zupełnie fantastycznymi. Pilch eksploruje, eksploatuje i przetwarza własny życiorys i dotychczasową twórczość, kreując z nich literaturę najwyższej próby. To proza zgubna i uzależniająca. Krystalicznie czysta i szlachetnie zmącona.
To powieść o starości, do której każdy z nas musi dojrzeć. ...o zmierzchu, o trwaniu w tym przedziwnym stanie, w którym jak sugeruje nam Kamiński już wcale nie jest takie pewne, po czyjej jest się stronie: tych, którzy żyją, czy tych, którzy żyli? Poza tym, co to znaczy: żyli? Skoro cały czas się z nimi rozmawia, to może jednak oni nadal są? Może jest na to choć cień szansy?
"Proza Saramonowicz imponuje logiką konstrukcji, nieodległej od logiki okrucieństwa. Nie zna łatwych pocieszeń, nadziei zbawienia i życia wiecznego. Próżnię po nich wypełnia grymas materii. Zapuścić w tę czeluść wzrok - to jedyny dostępny nam bunt." (Jan Gondowicz)